ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω οτι ο τελευταίος χρόνος με άλλαξε πολύ..και δεν πίστευα οτι αλλάζουν οι άνθρωποι.Έπιασα πάτο θεωρώ και κατάφερα εν τέλει να νιώσω χαρούμενη και ευλογημένη με τα πολύ μικρά.Άλλαξαν οι προτεραιότητες.Ο φόβος όμως πως τα ζόρικα παραμονεύουν πάλι μου κόβει την ανάσα. Το κρύο των νοσοκομείων, η αυπνία, ο πόνος, αυτά που έχεις ανάγκη να ουρλιάξεις μα δεν πρέπει..Μου λείπει το να είμαι ανέμελη και ανάλαφρη. Μου λείπει το να κάνω σχέδια χωρίς να υπάρχει στο μυαλό μου το κακό ενδεχόμενο.Μου λείπει ο λιγότερο δακρυσμένος εαυτός μου. Τα δάκρυα τώρα τρέχουν με το παραμικρό.Προσεύχομαι για ηρεμία και υγεία για όλους.