ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω/διαβάζω/ακούω γύρω μου για ανθρώπους που έχουν ανάγκη από φαγητό κυρίως αλλά και άλλα πράγματα, βασικά, πολύ βασικά για να μην τα έχουν και δεν ξέρω τι να κάνω. Ποιον να πρωτοβοηθήσω; Πως να βοηθήσω; Τα λεφτά μου φτάνουν ίσα ίσα. Στέλνω όπου μπορώ αλλά νιώθω ότι δεν φτάνει και κάθε μέρα που περνάει νιώθω ακόμα πιο άσχημα. Με πνίγει που το όνειρο μου είναι μόλις τελειώσω τη σχολή με ότι λεφτά έχω μαζέψει από δουλειές του ποδαριού, να πάω να βοηθήσω σε μια υποανάπτυκτη χώρα. Που να πάω; Τι να κάνω; Όταν είμαι ανίκανη να βοηθήσω αυτούς που είναι δίπλα μου.Και μετά είναι και το άλλο. Βλέπεις καθημερινά πογκρόμ και επιθέσεις σε μετανάστες. Και τίποτα ουσιαστικό για να σταματήσει αυτό δεν γίνεται. Ούτε από το κράτος, ούτε από την κοινωνία και τους συνανθρώπους μας. Ίσα ίσα που ορισμένοι το επικροτούν αυτό. Και τι να κάνεις εκεί; Έφτασα στο σημείο να πιάσω στην Αθήνα ένα (νιγηριανό πιθανότατα) που πούλαγε βραχιολάκια και να του λέω στα αγγλικά και σχεδόν με δάκρυα στα μάτια 'you need to be careful, because nowadays things are bad for you in this country'. Και να μου λέει ο άνθρωπος 'god bless you'. Δεν ξέρω τι απέγινε μετά, αν κάποια στιγμή θα τον πετύχουν και αυτόν και θα τον χτυπήσουν μόνο στην καλύτερη περίπτωση. Τι άλλο να κάνω; ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. Κάτι ουσιαστικό...