ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκίνησα στα 17 να σπουδάζω κατι που δεν ήθελα γιατί με έσπρωξαν οι δικοί μου που δε δεχόντουσαν την πραγματική μου κλίση και επιθυμία. Τελειώνοντάς τη προσπάθησα να βρω δουλειά σχετική αλλά εφαγα χοντρη απορριψη σε μια από αυτές(εγω εφταιγα πηγα να δουλεψω σε κατι που απεχθανομουν επειδη ''μολις πηρα πτυχιο και αφου συμβιβαστηκα θα σκασω κ θα κολυμπησω'') και μετά αποφάσισα ότι εγώ με αυτό το πράγμα δε θα ξανασχοληθώ στη ζωή μου. Μετά μου την έδωσε και επιτέλους άρχισα να σπουδαζω αυτό που ήθελα. Οι γονεις μου στο λυκειο ήταν αρνητικοί εξαιτίας του οτι αυτό που θέλω να κάνω είναι ανταγωνιστικό, απαιτητικό κλπ και δε με πολυείχαν ικανή να τα καταφέρω(κι εγω το ιδιο γι αυτο περασα σε μια σχολη που δε μου εκανε καμια αισθηση ουτε με ιντριγκαρε). Τελειωσα και τη σχολη νο2 αλλα εκτος απο κατι ιδιαιτερα που παρεδιδα κατα καιρους σε περιοδους 'ανάγκης'(δοξα τω θεω στεκομαστε οικονομικα ως τωρα)δεν εχω κανει κατι αλλο ουτε μια επισημη part time δουλεια. Τωρα δεν ξερω τι να κανω κ επειδη η κατασταση ειναι ετσι απασχολουμαι εθελοντικα στο 2ο πτυχιο γιατι ειναι οντως ζορικος κλαδος απο παλια αλλα αν επιμεινεις μπορεις να τα καταφερεις και πρεπει να μαζεψω εμπειρια, εφοδια και παραλληλα ψαχνω μπας και βρω κατι πανω σε αυτο(για νεους πτυχιουχους ειναι ζορικα τα πραγματα). Το προβλημα μου ειναι πως δεν ξερω τι ημιαπασχοληση να βρω εν τω μεταξυ(κατι να βγαζω ενα συμβολικο ποσο δε θελω να βρω μια ασχετη δουλεια 8ωρου να μου τρωει ολο το χρονο-αυτη την περιοδο της ζωης μ-),στελνω αιτησεις σε διαφορα αλλα απαντηση καμια(το ειχα σιγουρο)και εχω σκεφτει μεχρι και να στραφω πισω στις αλλες σπουδες που δε μ αρεσαν καθολου και να διεκδικησω παλι δουλεια εκει αλλα δεν εχω καμια προυπηρεσια και πεφτει πολυ εκμεταλλευση στο αντικειμενο αυτο(οπως και αλλου αλλα σε αυτο φουλ). Ενω το περιβαλλον ηταν υποστηρικτικο (γονεις, φιλοι), ο πρωην μου με υποτιμουσε ηδη απο τις πρωτες βδομαδες της γνωριμιας μας σχετικα με αυτο, ενω ημουν δραστηρια σε άλλα πραγματα και ηθελα να αφοσιωθω στις σπουδες μου μ ειπε μεσα στις 2 πρωτες βδομαδες που βγαιναμε(τοτε ειχε περασει λιγος καιρος που ετρωγα πορτα απο τις δουλειες του 1 πτυχιου-δεν τις κυνηγησα και τρελα)και ανεμενα αποτελεσμαματα του 2ου και μου λεει τι κανεις αυτη την εποχη και του λεω καθομαι''καθεσαι και το ξυνεις;''(εκεινος δεν ειχε ψαξει ποτε για δουλεια, ειχε ετοιμη απο τον μπαμπα του, δεν το κατακρινω αυτο, αλλα οταν λογω συνθηκων την εχεις ετοιμη και κανεις και 6 χρονια να βγαλεις μια σχολη επειδη εχεις γλυκαθει απο το χρημα μη μου τη λες ετσι αγρια).Εγώ δεν απάντησα και με αυτο το ατομο εμεινα 10 μηνες σε μια σχεση κολαση(τα λεφτα δεν επαιξαν ρολο αλλα εγω το εκλαμβανα σαν ενδειξη δικης του δυναμης επανω μου)...Πρσφατα γνωρισα εναν αλλο στον οποιο ειπα(τοτε εστελνα ηδη βιογραφικα ενεργα κλπ αλλα δυτυχως απαντηση καμια) οτι προς το παρον κανω εθελοντικη για να μαζεψω εμπειρια στον κλαδο, οτι ειμαι κατι σαν μαθητευομενη και μου ειπε''οκ εκει εισαι σαν μαθητευομενη, κατι αλλο θελεις να κανεις;'' και ενιωσα οτι με απαξιωσε.Κανεις δεν καταλαβαινει ποσο αγαπαω αυτο το πραγμα. Ναι θα θελα και τα λεφτα μου να εχω και ολα. Εννοειται θα χαιρομουν αν ειχα δικα μου λεφτα. Δεν ημουν και το πιο ανεξαρτητο ατομο του κοσμου το ξερω, αυτη η αναγκη μου βγηκε προσφατα. Απο την αλλη, ειμαι 24,5 ρε γαμωτο γιατι το περναω αυτο δεν ειμαι 30, 35 να τους ξενιζει τοσο πολυ.Με απασχολει αυτο τελευταια, φοβαμαι οτι ενας αντρας δε θα με θεωρει ισοτιμη με αυτον εαν δεν εχω δικα μου λεφτα, θα ειναι ολα δυσκολα(βολτες, ταξιδια κλπ)αλλα ειλικρινα δε δειχνω(και δεν ειμαι)οκνη, το αντιθετο, δεν ξερω γιατι αυτα τα 2 αγορια ετυχε και με ειδαν ετσι(καλα ο πρωην μετα τους μηνες που ημασταν μαζι αναθεωρησε και με τον αλλο το σταματησα πρωτου αρχισει).Προσπαθω εδω και μηνες αλλα δεν βλεπω φως κ δυστυχως ουτε καποιον γνωστο εχω να παω καπου να δουλεψω προς το παρον. Οι φιλοι μ ειναι σε παρομοια φαση(δουλεια ασχετη με το πτυχιο και απογοητευση, με προυπηρεσια αλλα χωρις δουλεια, δουλεια αλλα μηνες απληρωτοι, αλλοι τωρα παιρνουν πτυχιο κλπ) Τουλαχιστον ομως εχουν τις σχεσεις τους. Τελευταια οταν βγαινω η συζητηση ειναι ολο για τετοια. Και ηρθε το καλοκαιρι και δεν αντεχω αλλο, θελω να περασω ομορφα, να γνωρισω καποιον να ζησω, αλλα οι παραπανω αμφιβολιες με σκοτωνουν.Οσοι με ζουν απο κοντα μου λενε χρονια οτι υποτιμαω εγω η ιδια τον εαυτο μου, οτι μπορω τοσα και αλλα παραπανω,οτι εχω χαρισματα ,οτι ειμαι καλη παρεα και ενα σωστος αντρας θα με εκτιμησει(τι θα πει σωστςο αντρας;)και μου λενε οτι βρισκω διαφορους losers οι οποιοι μου κανουν τη ζωη πατινι επειδη τους αφηνω. Μεχρι τα 20 φοβομουν οτι θα υστερω διπλα στον αλλο επειδη δεν ειχα σεξ. εμπειρια, τωρα νιωθω οτι θα υστερώ εξαιτιας του οικονομικου-επαγγελματικου. Τόσο πολύ μετράει αυτό για έναν άντρα, όταν μια κοπέλα προσπαθει να θέσει τις βάσεις για την επαγγελματική της ζωή;Ποια επαγγελματικη ζωη θα μου πειτε...Ειμαι νεα και ελπιζω οτι θα τα καταφερω.