ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν Σάββατο βράδυ, ξημέρωνε Κυριακή.Είχαμε πιει πολύ, εγώ είχα πάρει και κάτι ουσίες. ας είναι.Παραπατούσα στον δρόμο, με πήγε στο δωμάτιο του.Ήμουν τελείως ζαλισμένη, γδύθηκα, ξάπλωσα κι εκείνος με τράβηξε κατευθείαν κοντά του. Άρχισε να με φιλάει, στην αρχή ήρεμα έπειτα πιο επιθετικά. Ήρθε από πάνω μου, ένιωσα το βάρος του να με πλακώνει. Ο φίλος του κοιμόταν στο διπλανό κρεβάτι. "Δεν θέλω". Τον έσπρωξα στο πλάι. Μετά από δυό λεπτά ξανά τα ίδια, ένιωσα το χέρι του να κατεβαίνει προς τα κάτω. Έβγαλα μια πνιχτή κραυγή. "Δεν είμαι σίγουρη γι'αυτό" Δεν με άκουγε. Τον έσπρωξα από πάνω μου. "Γιατί;" του είπα. "Γιατί μ'αρέσεις". Το επόμενο λεπτό είχε κιόλας αποκοιμηθεί. Μάζεψα τα πράγματα μου κι έφυγα. Δεν κατάφερα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ.Δεν είχα καν κλείσει τα 17. Πάνε 9 μήνες από τότε. Το θυμάμαι ακόμα και ανατριχιάζω. Και τι αν του άρεσα; Δεν ήταν δικαιολογία αυτό. Τίποτα δεν είναι δικαιολογία. Το "δεν θέλω" ΔΕΝ σημαίνει "ναι". Το "δεν είμαι σίγουρη" ΔΕΝ σημαίνει "ναι". Το ποτό, το μεθύσι, οι ουσίες τίποτα από αυτά ΔΕΝ σημαίνει "ναι". (ελπίζω να δημοσιευτεί. δεν είναι προσβλητικό το κείμενο. είναι εμπειρίες ζωής που σε όλους μας έχουν να πουν κάτι)