ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρίν από δυο χρόνια αποφάσισα να αθληθώ και να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση. Ξεκίνησα να πηγαίνω για τρέξιμο στο βουνό μερικές φορές την εβδομάδα. Ένα απόγευμα η βόλτα μου στο βουνό κατέληξε βόλτα στο νοσοκομείο. Φοβήθηκα τόσο πολύ που πρακτικά δεν έχω ξαναπάει για τρέξιμο από τότε. «Την επόμενη φορά (η καρδιά σου) μπορεί να μην αντέξει». Δε τη λες και ενθαρρυντική αυτή τη κουβέντα.Όλο αυτό με έκανε να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω μερικά πράγματα. Ζούμε μόνο μία φορά. Η ζωή είναι μικρή. Σήμερα είμαστε εδώ, αύριο μπορεί και όχι.Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα γίνω πιο τολμηρός. Συγκεκριμένα πιο τολμηρός με τις γυναίκες. Ήταν η ευκαιρία να ξεπεράσω τις αναστολές, τις ανασφάλειες την εσωστρέφεια, όλα. Τζίφος… Δύο χρόνια μετά είμαι χειρότερος από ότι ήμουν.Ίσως κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν τελικά. Ίσως κάποιοι άνθρωποι γεννιόμαστε μόνοι, ζούμε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι. Ίσως και να μη θέλουμε ή να μη μπορούμε ή να μη θέλουν όλοι οι άλλοι. Να συνωμοτούν όλα εναντίων μας. Κι όσο για το ζούμε μόνοι που πρόσθεσα στη φράση το Καζαντζάκη, το πλάκωμα στο στήθος σαν κι εκείνο πριν δύο χρόνια μου λέει πως δε πρέπει να είναι έτσι. Δε ξέρω αν θα είναι για πάντα έτσι, δε ξέρω αν θα είμαστε αύριο όλοι εδώ (εύχομαι να είμαστε) το μόνο που ξέρω είναι πως είμαι μόνος ανάμεσα σε ανθρώπους.Καλό βράδυ σε όλους και σε όλες και καλό μας ξημέρωμα.