ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπητη παρεα lifo, Μολις ειχα μια συζητηση για την οποια δεν ξερω πως πρεπει να νιωσω. Ειμαι 17 χρονων, του χρονου δινω πανελληνιες, και εδω και τρεις μηνες ειμαι με ενα αγορι της ηλικιας μου. Ηταν ο πρωτος μου, και ειναι απο τα λιγα ατομα που με κανουν να νιωθω ομορφα. Τον Αυγουστο θα παει κατασκηνωση και γω θα παω διακοπες με τους γονεις μου οποτε οι δρομοι μας εκει καπου χωριζουν. (αναμενομενο). Στο ενδιαμεσο, εχουμε φροντηστηρια κλπ. Του ειπα λοιπον σημερα, οτι εφοσον θα παει κατασκηνωση και γω θα παω διακοπες και εφοσον δεν εχουμε πει για κατι πιο σοβαρο εδω και τρεις μηνες καλυτερα να μου πει τι σκεφτεται απο τωρα για να μην βασανιζομαι. Η απαντηση του ομολογω ηταν πολυ ωριμη, μου ειπε οτι το εχει σκεφτει και αυτος ολο αυτο και θα ελεγε να ειμαστε μαζι μεχρι να φυγει ή να φυγω. Του ειπα οτι με στεναχωρει ολο αυτο και ειπε οτι στεναχωρει και τον ιδιο αλλα οι απαιτησεις ειναι τετοιες που αφηνουν πολλα περιθωρια για τετοια. Ειναι πολυ σωστο αυτο που ειπε, και η λογικη αυτο λεει. Εγω δεν ξερω αν νιωθω κατι για εκεινον, εννοω προφανως νιωθω μια ελξη και μου αρεσει αλλα δεν ξερω αν τον αγαπαω. Συμφωνησαμε οτι οταν το ληξουμε θα το ληξουμε ειρηνικα χωρις τσακωμους και τετοια. Με χαροποιει το γεγονος οτι μιλησαμε ωριμα και ανοιχτα και συμφωνησε και συμφωνησα μαζι του αλλα νιωθω καπως περιεργα. Δεν εχω διαχειριστει ποτε στο παρελθον τετοια κατασταση, και το γεγονος οτι εχω προχωρησει μαζι του με βαζει στη διαδικασια να σκεφτω αν ηταν λαθος που το εκανα αυτο μαζι του. Ηταν η πρωτη φορα και των δυο. Ειπε οτι θελει να μιλαμε κανονικα εφοσον το ληξουμε και του ειπα οτι συμφωνω. Στην αρχη στεναχωρηθηκα, τωρα αρχιζω και το φιλοσοφω περισσοτερο αλλα και παλι νιωθω ενα κομπο. Ηταν η καταλληλοτερη αποφαση πιστευω για την κατασταση και θα ειμαι πιο ησυχη, και δε θα χρειαστει να το παιδεψουμε περισσοτερο και να φαμε τα μουτρα μας στο τελος. Εσεις τι πιστευετε;