ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλα ξεκινούν απο το σπίτι λένε και μάλλον έτσι είναι...η μήπως όχι; Το πρόβλημα που με περιβάλλει τα τελευταία 5 περίπου χρόνια είναι κάτι που φαντάζομαι απασχολεί πολλούς. Τι θα κάνω με την σχολή μου που δεν μου αρέσει καθόλου; Και εδώ έρχεται η ερώτηση - Μα τότε γιατί την διάλεξες ;Η απάντηση θα με κάνει να φανώ χαζή, ανώριμη κτλ κάτι που δεν είμαι αλλά όταν συμπλήρωνα το βιογραφικό δεν είχα ιδέα πόσο σημαντικό είναι με αποτέλεσμα να το αφήσω πάνω στους καθηγητές μου.Ήμουν ανέκαθεν η μαθήτρια που όσο διάβαζε έγραφε αν όχι 20 σίγουρα 17. Το θέμα είναι όμως ότι δεν διάβαζα πάντα. Γιατί; Γιατί είτε θα έκλαιγα για την τότε σχέση μου( Ο πρώτος μου έρωτας ), είτε δεν θα χα την ψυχολογία λόγω αυτών που ζούσα στο σπίτι μου. Η μητέρα μου έχει κάνει έναν αποτυχημένο γάμο και την πληρώνω εγώ και η αδερφή μου για αυτό. Ο πατέρας μου τι ήταν σπίτι τι δεν ήταν το ίδιο έκανε. Θυμάμαι να έρχεται απο δουλειά και να τον αγκαλιάζω και εκείνος να με σπρώχνει. Θυμάμαι να ουρλιάζει η μάνα μου αν δεν είχα προλάβει να διαβάσω κάτι και εκείνος απλά για να φανεί ότι ασχολείται να μου τα χώνει χωρίς να ξέρει που του παν τα τέσσερα.Το αποτέλεσμα; Έκλαιγα χωρίς να μπορώ να διαβάσω και έτρεχα κάτω στους παπούδες μου όπου την ηρεμία μου και πάλι δεν την έβρισκα γιατί η μητέρα μου ήταν τόσο εγωίστρια που μπορεί να κατέβαινε κάτω να συνεχίσει τον τσακωμό χωρίς να σκεφτεί ότι θελω να ΔΙΑΒΑΣΩ. Οι πανελλήνιες κατά την δική μου γνώμη θέλουν πρώτα απο όλα ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ μετά ΘΕΛΗΣΗ. Άμα δέν έχεις το πρώτο πως θα πας στο δεύτερο; Για να μην πολυλογώ έχω περάσει σε ένα ΑΕΙ της Κορίνθου που όχι απλά δεν με γεμίζει αλλά με κάνει να νοιώθω άχρηστη. Επιχείρησα να δώσω δεύτερη φορά αλλά τα παράτησα στα μέσα γιατί δεν ένοιωθα ότι μπορώ να διαβάσω. Ζήλευα με την καλή έννοια όταν έβλεπα παιδιά απο γονείς που ήξεραν να τους κατευθύνουν και είχαν την οικονομική άνεση να τους στηρίξουν όσο θα διάβαζαν γιατί εδώ παρότι δεν πεινάμε απο την μικρή μου ηλικία ακούω την λέξη οικονομία όταν εγώ πήγαινα να πω τα κάλαντα και ότι έβγζα το έδινα στην μητέρα μου γιατι αυτό μου είχε περάσει. Ζήλευα ακόμη πατεράδες που έδειχναν δυναμη και φαινόταν πως μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Το μεγαλύτερο μου παράπονο απο το σπίτι μου είναι πως ποτέ δεν άκουγα το μπράβο και αντιθέτως πάντα ένοιωθα ότι η μητέρα μου κάτι θα βρει.Την μισώ για αυτό επειδή μου χάλαγε πάντα την ψυχολογία μου προκειμένου να μην αποδεχθεί πως η ίδια είναι λάθος. Τώρα έχουν να μου το πετάνε για τα φροντιστήρια λες και δεν ήταν δεδομένο πως θα μου πληρώσουν όπως όλοι οι γονείς ή λες και όταν κάνεις παιδιά δεν ξέρεις τι θα αν τιμετωπίσεις οπότε αμα δεν μπορείς μην κάνεις!Εδώ και 6 χρόνια έχω σχέση με ένα παιδί που όχι απλά με έχει βοηθήσει σαν τον πατέρα που ποτέ δεν είχα αλλά έχει ανεχτεί όλη αυτή την κατάσταση με το σπίτι μου και με καταλαβαίνει. Δουλεύω σερβιτόρα εδώ και ένα χρόνο και βγάζω καλά λεφτά αλλα νοιώθω ηλίθια! Ναι ξέρω κανένα επάγγελμα δεν είναι ντροπή αλλά εγώ όταν βρίσκομαι σε έναν χ'ωρο όπου κινούν τα νήματα όλοι οι κομπλεξικοί, όπου αμα βγάλεις παράπανω tips σε στραβοκοιτάνε δεν μπορώ γιατί δεν νοιώθω ότι κάνω κάτι δημιουργικό για μένα.Χαίρομαι που έχω τα δικά μου λεφτά αλλά μέχρι εκεί. Τι θα ήθελα πραγματικα; Να μπορώ και εγώ να σπουδάζω κάπου και να μην με αφήνουν οι γονείς μου να κανω παραπάνω απο 3 μεροκάματα. Γιατί εδώ μπορεί να δουλεύω 7μερα σερί και να μου λένε - Στην σχολή πότε θα πας; Άμα είχα κατανόηση όλα θα είχαν λυθεί. Όταν λες στην μητέρα σου να σου δώσει 20 ευρο να πάρεις ένα σορτσάκι και στο βγάζει ξινό φανταστείτε να μην δουλεω και να εξαρτώμαι απο την τσέπη της. Ξέχασα να αναφέρω πως η γιαγιά μου με τον παπού μου μας βοηθάνε τόσα χρόνια με τα φροντηστήρια κτλ και παρόλα αυτά ο πατέρας μου που μία φορά δεν θα με ρωτήσει τι κάνω έχει να λέει για το αν πας στην σχολή η όχι. Μου άρεσε πάντα η γυμναστική και γενικά να περιποιούμαι με μένα. Σύμφωνα με τους άλλους έχω μια πολύ καλή εξωτερική εμφάνιση αλλά να κάνω τι; Να προωθούμαι μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και να το παίζω φωτομοντέλο όπως οι περισσότερες πλέον; ή μήπως να γίνω και εγώ μια ακόμη γυμνάστρια; Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα λεφτά στην ζωή μου και όχι για να έχω κότερα και πισίνες αλλά για να μπορώ με άνεση να πηγαίνω σούπερ μάρκετ ή τις διακοπές μου κτλ... Στην εποχή που ζούμε αυτό είναι δύσκολο και το ξέρω για αυτό έχω αγχωθεί πάρα πολύ και δεν ξέρω τι να κανω! Απο εδώ δεν περιμένω καμία βοήθεια και αυτό που με πονάει πιο πολύ είναι πως ξέρω τις δυνατότητες μου και δεν μπορώ να τις αποδείξω και 'οταν βλέπω τα βλέμματα όσων ακούν ότι είμαι σερβιτόρα επιβεβαιώνω τον φόβο μου πως φαίνομαι μια ακόμα ''ωραία'' που δεν είχε άλλη επιλογή παρά να σερβίρει...