21.4.2015 | 01:13
νομιζω,δεν ξερω τι μου γινεται!
Είμαι αυτη που παντα τρωει τα μουτρα της και μετα λεει "δεν κοιταω το παρελθον" , αλλα κρυφα με πιανω να το κοιταω..ναι,και να το λυσμωνω και λιγο να μου λειπει. Επειτα απο αυτες τις κρισεις "νομιζω" πως συνερχομαι,"νομιζω" γτ δεν ξερω ποια ειναι τα φυσιολογικα μου πλεον...Λεώ,λοιπον > αρκει παντα να σε τραβαει εστω και λιγο....Παω! Και σε καθε εκδηλωση τρυφεροτητας,αγαπης κλπ περνανε απο μπροστα μου όλα τα ασχημα και τα "ωραια"-ψευτικα λογια και Κρατιεεμαι να μην κλαψω....Ετσι για να ξεχαστω σκεφτομαι ακυρα..ή ακυρους...! Τρελη δεν ειμαι σιγουρα,αλλα ποσο χρονο θελουν πια να κλεισουν οι πληγες; Μηπως εμεις τις κραταμε ανοιχτες;;;
