ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπει πολύ η εφηβεία μου.. όχι τόσο εκείνη η ηλικία ή τα όσα έζησα, απλά το οτί τότε ήταν όλα πιο απλά, πιο ανέμελα..τώρα 30άρης και μόνο όταν πάω για camping ή σε κάποιο ταξίδι (μία δύο φορές το χρόνο δηλαδή) νιώθω τον ίδιο ενθουσιασμό.. όλα μοιάζουν πιο μουντά από τότε, έχασα αυτή τη περιπετειώδη αίσθηση, αυτό το μαγικό του να ζεις τη στιγμή χωρίς αληθινά προβλήματα, απλά να χάνεσαι στη ροή των καταστάσεων που περικλείουν τη ζωή σου, να σε απορροφάει το τίποτα συγκεκριμένο μα ταυτόχρονα τα πάντα, να μη ξέρεις τι να πρωτοκάνεις, τι να πρωτοζήσεις.. Απλά θα ήθελα μία δεύτερη ευκαιρία, να ξανά ζήσω την εφηβεία μου με έστω το 1/100 της τωρινής μου εμπειρίας/γνώσης... ξέρω πως δε θα ξανά έρθει τέτοια εποχή και η σκέψη αυτή είναι τόσο απαισιόδοξη και μίζερη αλλά εδώ γράφουμε ανώνυμα και μπορώ να γράψω αλήθειες ακόμα και αν ο ίδιος δε θέλω να τις παραδεχτώ, είναι πραγματικά ένα safe zone επειδή αν μιλήσω για αυτό που νιώθω σε κάποιον συνομήλικο φίλο μου στη χειρότερη να με ειρωνευτεί και στη καλύτερη να το πάρει ως "μία απλή υπαρξιακή κρισούλα" και όχι κάτι απείρως πιο πολύπλοκο.. στη παιδική ηλικία δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε παρά ελάχιστα πράματα και συναισθήματα, ακόμα σιγά σιγά μαθαίνουμε τα βασικά.. στην μετά-εφηβική/ενήλικη ζωή, αναλωνόμαστε στις σπουδές ή στη δουλειά και στις υποχρεώσεις. Μόνο στην εφηβεία, για αυτά τα 5-6 χρόνια (12-18) έχουμε και όλο τον ελεύθερο χρόνο για ό,τι πραγματικά θέλουμε οι ίδιοι αλλά παράλληλα μπορούμε να βιώσουμε όλα όσον αφορά τα ρομαντικά συναισθήματα (με τα καλά και με τα κακά τους) πρώτη φορά (κάτι που στη παιδική ηλικία δε μπορούσαμε οπότε υστερούσαμε σε αυτό) .. Δε μπορώ να περιγράψω πόσο μου λείπει η εφηβεία μου..βλέπω κάτι εφηβικές ταινίες τελευταία και νιώθω σαν κάποιος που έχει παγιδευτεί στις αναμνήσεις..