3.4.2016 | 17:56
Nostalgie
Απροσδόκητα ανεπανάλληπτες μέρεςΠερίμενα πως θα ξανάρθουν απαράλλαχτεςπως θα ζήσουμε ξανά ό, τι ποθήσαμε:γυμνή στο μπαλκόνι σου να μιλάω στο τηλέφωνονα πείθω τη μάνα μου πως βγήκαμε βόλτα τους ώμους μου σκεπάζει το φούτερ σουκαι τους φόβους μου ενα αδιόρατο σαγαπάωΜου 'λειψε να σε κοιτάζω να φοράς τους φακούς σου αμήχανα κοιτώντας απ' την πόρτα του μπάνιουνα κυλιέμαι κλαίγοντας στα σεντόνια σουνα σου ζητώ αγκαλιά, το γέλιο σου και βόλτα(Υ.Γ. ο πιο αποτυχημένος τρόπος να ξεπεράσεις κάποιον είναι αναμφίβολα να γράφεις ποιήματα που δε θα του στείλεις ποτέ.)
