ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχθές βράδυ ξέσπασα σε λυγμούς.Έκλεισα εισιτήρια για να πάω να ξενοικιασουμε το σπίτι που μέναμε τότε πριν 4 μήνες. Χωρίσαμε πολιτισμένα που λεμε, χωρίς τσακωμούς. εγώ ακόμα τον θέλω, και γι'αυτό το λόγο ξαφνικά μου βγήκε σε παράπονο, άρχισα να σπαραζω στο κλάμα και να σκέφτομαι ότι όχι, δεν μπορώ να τον δω. Του έστειλα ένα μύνημα, ότι δεν μπορώ να τον αντικρίσω. Βέβαια εκείνος μου είπε ότι χαίρετε που θα με ξανά δει κι ότι θα φύγω ξανά τον στεναχωρεί. Δεν ξέρω πως θα πάει, σήμερα ξύπνησα πάλι με κλάματα , ήπια έναν καφέ και σκέφτηκα μετά , δε βαριέσαι; Γιατί το κάνεις ακόμα πιο δύσκολο; Δεν μπορώ ρε παιδιά , το να τον ξανά δω να τον αγκαλιάσω και να ξανά φύγω πάλι όπως έφυγα και πριν. Θα μου πείτε πέρασαν 4 μήνες, ο καθένας έχει σκεφτεί και έχει κάνει ότι έχει κάνει... Του είπα ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον σκέφτομαι, δεν πήρα την ανάλογη απάντηση αλλά ούτε και την περίμενα, δεν έχω προχωρήσει, δεν μπορώ, εκεινος δεν ξέρω. Τον αγαπάω τόσο πολύ, και ακόμα μου είναι δύσκολο το ότι χωρίσαμε και δεν μπορώ να το πιστέψω. Ας είναι, δεν πειράζει, ας το πιω κι αυτό το ποτήρι. Μόνο που θα ήθελα να είμαι χαρούμενη κι εγώ, να μη ξεσπάσω πάλι σε κλάματα δίπλα του, δεν το αντέχω άλλο να δείχνω τον αδύναμο εαυτό μου, μακάρι να είμαι χαρούμενη και να περάσουμε όμορφα, και ας ζω μέσα στο ψέμα μου, κι ας είμαι μέσα μου σκατα δεν θέλω να το δείξω.... Τι περνάω όμως ΕΕ... Είμαι μια ντραμα Κουίν