ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σταματῶ στὸ φανάρι λίγα μέτρα πρὶν τὴ δουλειά, βρίζοντας ἀπὸ μέσα μου γιὰ τὸν χαμηλὸ μισθό, γιὰ τὴν ἀναξιοπρέπεια ποὺ μᾶς καταδίκασαν νὰ ζοῦμε καὶ γιὰ τόσα ἄλλα...Μιὰ γιαγιά, ψιλόλιγνη, μαυροντυμένη, μὲ μιὰν ἀρχοντιὰ ὅμως στὴν ὅλη της παρουσία, ἐπαιτοῦσε. Μοῦ θύμισε, τὴν ἀπὸ εἰκοσαετίας πεθαμένη δική μου λατρεμένη γιαγιά... Ὅταν ἄπλωσε τὸ χέρι γιὰ νὰ πάρει τὸ κέρμα ποὺ τῆς ἔδωσα τὰ γερασμἐνα χέρια της μὲ τὴ βἐρα μοῦ θύμιζαν τόσο πολὺ τὰ χἐρια τῆς δικῆς μου γιαγιᾶς...Μὲ εὐχαρίστησε πολλὲς φορὲς καὶ ἔκανε νὰ φύγει. Πόσες τύψεις ἔνιωσα!!! Τῆς ἔκανα νεῦμα καὶ πλησίασε ξανά. Τῆς ἔδωσα ἕνα μέρος ἀπὸ τὸ κολατσιό μου, λἰγα κουλουράκια..."Σ' εὐχαριστῶ παιδί μου", μοῦ εἶπε, "καλὸ ταξίδι", καὶ σήκωσε τὸ χέρι της καὶ μὲ σταύρωσε ὅπως ἕκανε καὶ ἡ δική μου γιαγιά...Ἡ φωνή μου δὲν ἔβγαινε γιὰ νὰ τῆς πῶ "εὐχαριστῶ" μόνο τῆς χαμογέλασα καὶ ἔφυγα μὲ τὰ μάτια νὰ τρέχουν δάκρυα...Ντρεπόμουν τόσο πολύ... Ντρεπόμουν ποὺ αὐτὴ ἡ γυναίκα ,ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ἡ δική μου γιαγιά, ἔπαιρνε ἐλεημοσύνη ἀπὸ τὸ χέρι μου καὶ μοῦ ἔλεγε εὐχαριστῶ... Θεέ μου, ντράπηκα τόσο πολύ...!!!