ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 21 χρονων. Ειμαι φοιτητρια και ζω με τους γονεις μου , καθως σπουδαζω στην πολη καταγωγης μου , τα οικονομικα ειναι αθλια. Χρεη απο την κριση και αναποδιες. Οποτε κατανοειτε οτι υπαρχουν δυσκολιες. Ο πατερας μου , απο τοτε που τον θυμαμαι , ειναι ενας κακοποιητικος ( λεκτικα και ψυχολογικα) ανθρωπος κυριως προς τη μητερα μου με παραλογα επιχειρηματα απο μερους του. Αν ομως την υπερασπιζομαστε μας βριζει και μας απειλει οτι μπορει να μας χτυπησει αν δεν φυγουμε απο μπροστα του. Σημερα, πριν λιγη ωρα , ακομη τρεμω που σας γραφω , ειχαμε αλλο ενα σκηνικο γιατι ειχε νευρα , οπως παντα χωρις αφορμη. Αρχισε να λεει οτι η μητερα μου του εφαγε χρηματα , κατι που δεν ισχυει, αφησε χρεη για να πληρωνει του πατερα μου. Αναθεμα αν θα καταφερει να παρει μια αξιοπρεπη συνταξη ενω εχει φαει τα χρονια της στη δουλεια. Τον ρωτησε η αδερφη μου ποτε θα παψει να λεει αηδιες. Της εκανε επιθεση οτι ειναι στον κοσμο, της ειπε να παει στο διαολο, να φυγει να παει στον γκομενο της που ουτε εκεινος δεν την αντεχει και να φυγει απο το σπιτι αν δεν της αρεσει και οτι θελει θα λεει. Καπου εκει μπλεχτηκα εγω και ειπα να μην μιλαει για ατομα που δεν γνωριζει και θα επρεπε να ντρεπεται που μιλαει ετσι. Σε ολα αυτα με φωνες. Η μανα μου γυρισε και του ειπε να σταματησει. Αρχισε να της λεει ποσο πουτ@ν@ και σκυλα ειναι. Οτι μας εστρεψε εναντιον του. Του ειπα πως θα επρεπε να ντρεπεται που μιλαει ετσι και ουτε ζωα ( κριμα τα ζωα) δεν μιλανε ετσι. Σηκωθηκε ορθιος και αρχισε να βριζει και να φωναζει με μανια πηρε πραγματα και τα εσπαγε, πιστεψα οτι σε λιγα δευτερολεπτα θα αρπαξει ατομο μπροστα του . Αρχιζε να φωναζει οτι αν συνεχισουμε ετσι θα σκοτωθουμε.Του ειπαμε , με την αδερφη μου οτι θα παρουμε την αστυνομια . Αρχισε να ξανασπαει πραγματα και να μας λεει πως εμεις τον καταντησαμε ετσι, τον καταστρεψαμε , πως σπιτι του ειναι και αν θελει μας διωχνει και θα κανουμε αυτο που θελει. Με εναν τετοιο αγριο τροποΠρωτη φορα φοβηθηκα.Ξερω τις συμβουλες. Ξερω τα βηματα.Ξερω τις γραμμες βοηθειας. Τα ξερω ολα αυτα. Μην μου τα γραψετε. Δεν χρειαζεται.Η μανα μου πιστευω οτι μια ζωη ετσι θα ειναι. Με βια μεχρι τα γεραματα της. Ακομη και η δουλεια της ( δικη της) ειναι στην ιδια γειτονια με το σπιτι μας. Θα της την καταστρεψει , οποτε εχει νευρα καθεται απέξω η μπαινει και της μιλαει με νευρα. Ακομη θυμαμαι, στην εφηβεια τοτε , χαραξε στο τζαμι της δουλειας της τη λεξη πουτ@να. Αυτος ο ανθρωπος ακομη και να φυγουμε , δεν θα την αφησει στην ησυχια της. Εγω λογικα θα τα καταφερω να φυγω καποια στιγμη.Και θλιβομαι τοσο...