ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αυτά τα τρία συναισθήματα με κυριεύουν. Ας τα γράψω εδώ, γιατι ο ισχνός μισθός μου δεν μου επιτρεπει εύκολα την ψυχανάλυση. Τα συναισθήματα αυτά τα νιώθω και για τους δυο γονείς μου, για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα. Ουσιαστικά το πρόβλημα στη ζωή μου ειναι ο πατέρας μου. Ειχα κανει μια εξομολόγηση για αυτο και πριν ορισμένες εβδομάδες. Εν συντομία να πω οτι ο πατέρας μου ειναι ένας άνθρωπος, που είχε απίστευτες εκρήξεις θυμού και που έβριζε χυδαία με το παραμικρό εμενα και την μητέρα μου.., επάξιος εκπρόσωπος της πεζοδρομιακης ψευτομαγκικης της γενιάς του ... θεωρούσε τον τραμπουκισμό μέσο δόμησης μιας υγειούς οικογένειας. Σε όλα αυτά προστίθενται η επιθυμία επίδειξης του στους τρίτους και η συντήρηση κουτοπονηρων συγγενών του, με αποτέλεσμα να ζοριζόμαστε μερικές φορές οικονομικά στο σπίτι παρα το γεγονός οτι το εισόδημα μας ηταν υψηλό. Η μητέρα μου αν και αυτή η κατάσταση την έπνιγε δεν χώρισε ποτε... δεν θέλησε να στεναχωρήσει τους γονείς της και τον κόσμο.. η οικογένεια της ηταν εύπορη και γνωστή στον τόπο τους βλέπετε. Ωστόσο της αναγνωρίζω οτι κατάφερε αν και νοικοκυρά, χωρίς δικό της μισθό, να παρει κάποια στιγμή τον έλεγχο στα οικονομικά και να ξεβαλτωσουμε. Μεγαλώνοντας εγω, μετα απο πολλές μικρές επαναστάσεις, κατάφερα να βάλω στον πατέρα μου όρια δλδ δεν θα μου μιλας σαν να είμαι σκουπίδι !! Το γεγονός οτι ο πατέρας μου μεγάλωσε και απέκτησε κάποια προβλήματα υγείας τον έκανε να ηρεμήσει και απο μόνος του. Απο την πλευρά μου εγω ήμουν παντα το αποκούμπι της μάνας μου... όσα περιστατικά δεν ειδα εγω, μου τα αφηγήθηκε εκείνη ... να στεναχωρήσει τον κόσμο η τους γονείς της;; Ποτε, ας τα πει λοιπόν στην κόρη της, που την είχε ετσι και αλλιώς παρασύρει στον αποτυχημένο γάμο της. Με επίγνωση του ποσό σκληρά ακούγονται αυτά που θα πω ... τους γονείς της μάνας μου, τους οποίους αρνούμαι να πω παππούδες, αν και δεν τους έζησα, γιατι έφυγαν όταν ήμουν πολυ μικρή, τους θεωρώ ηθικούς αυτουργούς της κατάστασης μας και μπορω να πω χονδροειδώς τους αντιπαθώ. Τον τόπο καταγωγής των γονιών μου, τον σιχαίνομαι... ο τόπος απο μόνος του μια χαρα ειναι .. απλά εγω εχω φάει τόνους ψυχολογικής καταπίεσης εκει. Με την μάνα μου, που τη λατρεύω, ώρες ώρες μου βγαίνουν τα νεύρα μου και ειμσι απότομη ... της εχω πει ανοιχτά οτι έφταιγε για όλα ...εκείνη με λέει σκληρή... αλλα οχι μαμά μου δεν ειμσι σκληρή ειλικρινής είμαι. Και χθες που σου μίλησα απότομα για μια γελοία αφορμή, δεν ηταν απο την σκληρότητα μου απο τις μαύρες αναμνήσεις μου ηταν, που μερες μερες βγαίνουν πανω και με πνίγουν. Γιατι μαμά μου δεν γινεται μια ζωή να ζητάμε κατανόηση, κάποιες φορές πρεπει να αποδεχόμαστε και το τίμημα των πράξεων μας. Υγ. Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο... ειναι η πιο σύντομη εκδοχή που μπορουσα να γράψω