ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

γιατι οταν ειμαστε μικρα μας μαθαινουν τα παραμυθια κ οι γονεις οτι ο κοσμος ειναι αγγελικα πλασμενος?γιατι οποιος συνεχισει να το πιστευει καταντα περιεργος και τον πατανε?γιατι αν εισαι ευγενικος σε λενε μαλακα και αν αγαπας πραγματικα σε εχουν δεδομενο?ειμαι 21 χρονων και παντα ημουν καπως αγχωδης κ πολυ ευαισθητη(παρολο που η μητερα μου χρησιμοποιουσε παντα tough love για να γινω πιο σκληρη)..στο σχολειο ειχα καποιες φιλιες και μια πολυ δυνατη..ημουν ομως ντροπαλη κ σχετικα αορατη στο γενικοτερο πληθυσμο..εκεινη η φιλια τελειωσε και απο τοτε οτι φιλια εχω κανει εχει τελειωσει με τον ιδιο ακριβως τροπο..σιγα σιγα με αποφευγουν ,μου κοβουν την καλημερα χωρις(!) εξηγηση και μετα απο καποιους μηνες(ολες ανεξαιρετως) ερχονται και μου ζητανε συγγνωμη και πως τελικα μονο εγω τους στεκομουνα..ειμαι η πιο σκληρη κριτης του εαυτου μου κ παντα σ μενα τα ριχνω..ειδικα αφοτου επαναληφθηκε..αλλα δε ξερω τι κανω λαθος..ισως επειδη ειμαι ντροπαλη κ δεν γνωριζω καινουριους ανθρωπους ,οι παλιοι αλλαζουν/βρισκουν αλλες παρεες ή απλα με πλησιαζουν ατομα λαθος..ειμαι τελειως μπερδεμενη..ισως φταιει οτι η αυτοεκτιμηση μ ειναι πλεον στον πατο και θεωρω οτι ολοι ειναι σωστη εκτος απο μενα..τα ζολοφτ δε λειτουργουν..η κατασταση στο σπιτι αφορητη και εγω να κανω τη μπειμπισιττε σε μια μανα που χωριζει και κλαει στην αγκαλια μου πινοντας και εναν πατερα που ζει κλειδωμενος στο υπογειο κ απομακρος..και κανενας ανθρωππος να μιλησω..μονο το αγορι μου..μια σχεση 3+χρονων που με εχει λυτρωσει..ακομα κ αν δεν ηταν ποτε τρελα ερωτευμενος μαζι μου οπως εγω ειναι τοσο αισιοδοξος ανθωπος..δε μπορ χωρις αυτον..δε ξε τι θα εκανα χωρις αυτον..η μονη μ εγνοια να του αφηνω χωρο να αναπνει ακομα κ αν μακρια του δεν εχω πλεον κανενα..γιατι παρολο που το μοτο μ ηταν φιλες πανω απο αγορι..,τελικα δε το εκτιμησαν..τα αγορια ειναι τοσο αγνα κ ειλικρινη τα περισσοτερα..ειναι τοσο ευκολο να κανεις παρεα μαζι τους..να μη χρειαζεται να κουτσοπολευεις η να αμφιβαλλεις για τον αν εννοουν οτι λενε..ειμαι μονη..και δε το αντεχω..δεν ξερω τι να κανω..απλα προσπαθω να πηγαινω καλα στη σχολη μου γ να νιωθω οτι εχω καποια αξια..βαρεθηκα να νιωθω τυψεις γ πραματα που δεν εχω κανει..να συγχωρω τους αλλους για ολα..δε μπορω αλλο.ειναι 1η φορα που γραφω-αν το διαβασει κανεις ετσι παρωχημενο που ειναι-...αν καποιος θελησει να 'κατηγορησει'' εμενα για τις φιλες μου πχ..,ας ξερει πως η πρωτη π το εκανα ημουν εγω κ ομως τα αντικειμενικα γεγονοτα αλλα και οι ιδιες με διεψευσαν..εχω προσπαθησει οσο μπορω..