ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια βροχερή νύχτα, με τους καταρράκτες του ουρανού να χουν ανοίξει, λες και θέλουν να ξεπλύνουν κάθε βρωμιά, να σβήσουν από τον μαυροπίνακα της ζωής κάθε μουτζούρα, κάθε ανορθογραφία. Ψυχές κλεισμένες στον εαυτό τους, αλλά και πάλι πότε δεν ήταν οι ψυχές κλειδωμένες ερμητικά μέσα στο καβούκι τους; Έξω, λυσσομανάει η καταιγίδα, η πανδημία του ιου σπέρνει τις προκαταλήψεις της επωφελούμενη κι από τον καιρό, τα μέτρα και η πρόληψη είναι συγκεχυμένα, το αύριο δεν είναι παρά ένα αδιάκοπο υποχρεωτικό ραχάτι, μια άδεια άνευ αποδοχών για κάποιο ατόπημα εν ώρα εργασίας, κι ένα μήνυμα στο κινητό, αδειοδότησης για χρησιμοποίηση των άκρων. Η νύχτα, για πρώτη φορά δεν είναι ελκυστική. Δεν ανοίγεται σαν αγκαλιά, δεν προσφέρει πλουσιοπάροχα οινόπνευμα, σάρκα και κίνηση. Είναι απεχθής, όσο και μια βρωμιά στον δρόμο που προσπαθεί ο διαβάτης να αποφύγει, είναι ασπρόμαυρη, όπως τα φιλμ νουάρ που στο τέλος όλο και κάποιος αθώος θα σκοτωθεί κι ο θεατής θα μείνει με την απορία αν επικράτησε το καλό ή το κακό παραμονεύει ακόμα μέσα στην αίθουσα. Θα βγει από την πίσω πόρτα για να γίνει κομπάρσος σε μια άλλη σκηνοθετική απόπειρα από συγκυρίες, σενάρια και έλλειψη πόρων και το μόνο σίγουρο πως δεν θα υπάρχει καμιά ατάκα που να προφέρει για να μείνει αξέχαστη η δική του παρουσία στο έργο.Ο Θεός έχει υποχωρήσει στα ενδότερα του παραδείσου, έχει καταδικάσει κι εκτελέσει τους πρωτόπλαστους και δοκιμάζει τα παιδιά τους. Οι ιερείς του έχουν τραπεί σε φυγή, αποφεύγουν πιθανές μολυσμένες επιφάνειες και δεν μετουσιώνουν με τον καθιερωμένο τους τελετουργικό το αίμα και το σώμα. Δεν επιτρέπεται να έρχονται οι άνθρωποι σε επαφή με υγρά, ακόμα κι αν αυτά είναι θεόσταλτα. Καμία επαφή, κανένας χαιρετισμός, χειραψία, τα φιλιά είναι καταδικασμένα από την ιερά εξέταση επιστημόνων, η μοναξιά είναι της μόδας και οι μοναχικοί επιτέλους δικαιώνονται, αφού το δωμάτιο τους παίρνει διαστάσεις οικουμενικές. Ο δρόμος λένε όλοι είναι μακρύς, κακώς λέγεται, γιατί η ζωή μικραίνει επικίνδυνα σαν χρόνος και ιδέα. Τίποτα μετά από αυτό δεν θα είναι ίδιο με αυτό ήταν τώρα. Αλήθεια, τι υπήρχε έως και πριν από λίγες μέρες που να είναι τόσο ιδεατό, τόσο αλτρουιστικό και τόσο ξεχωριστό; Σημάνσεις χρονικές θα υπάρξουν και αύριο, λογαριασμοί δεν θα πάψουν να έρχονται, δουλειές θα χρειάζονται χέρια, ίσως λιγότερα, και τα όρια στην γη θα παραμείνουν τα ίδια. Λιγότερες θα είναι όμως οι ζωές, λιγότερες οι ώρες και τα χρόνια τους, λιγότεροι οι πόροι που θα χρειάζονται για να τα βγάζουν πέρα, λιγότεροι οι φίλοι και σίγουρα και οι εγκαρδιότητες, λιγότερα θα είναι τα αδέσποτα στους δρόμους που δεν τα χτύπησαν πανδημίες αλλά η εγκατάλειψη, λιγότερη θα είναι η μόρφωση και η καλλιέργεια, αφού θα καλυφθεί η ύλη τους στα γρήγορα. Τι θα είναι περισσότερο, σ έναν κόσμο που προσδοκά πάντα στο λιγότερο; Το λίγο θα είναι περισσότερο, ο συγκριτικός βαθμός θα χτυπήσει κάθε τάξη, κάθε πιθανή συνάθροιση, κάθε κοινό συμφέρον. Οι φτωχοί φτωχότεροι. Οι ασθενείς ασθενέστεροι και οι άνεργοι χωρίς σχεδόν καμιά ελπίδα εργασίας. Και οι πολίτες ίσως πολύ λιγότερο ελεύθεροι. Ίσως όχι πια πολίτες, αλλά υπήκοοι. Δεν ενδιαφέρει ωστόσο αυτό. Θα υπάρχουν τα ίδια εργαλεία να συνεχίσουν τη ζωή τους. Και η τεχνολογία θα μπορέσει να υποκαταστήσει άριστα όλα εκείνα που ίσως εκλείψουν. Δεν θα σταματήσει απόψε να βρέχει, δεν πρέπει η νύχτα να είναι βουβή. Έχει αποφασίσει η φύση να αντικαταστήσει τις ανθρώπινες φωνές, τα γέλια, τα κλάματα, τους ψίθυρους και τις τους θορύβους της ηδονής. Ας ελπίσουμε πως θ αρκεστεί σ αυτά και δεν θα προσπαθήσει απόψε να σιγήσουν και οι ανάσες. (Κλειστά τα σχόλια, δεν θέλω γνώμες. Αυτά νιώθω. Αν θα θελήσω απόψεις, θα σας δώσω τον αριθμό του τηλεφώνου μου, να με απαξιώσετε δια ζώσης.)