ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ααχ..αυτα τα ματια του και το χαμογελο του. Οποτε βρισκομαι στην αγκαλια του ξεχναω τα παντα,ολα τα προβληματα μου λυνονται χωρις σκεψεις,νιωθω οτι μπορω να τα βαλω με ολο τον κοσμο αρκει να ειναι διπλα μου και να μου κραταει το χερι. Καθε φορα που βρισκομαστε σε αποσταση αναπνοης και εγω τον κοιταω καταματα ολα μου τα ονειρα πραγματοποιουνται,νιωθω την καρδια μου να ακουμπαει την δικη του και σαν ενα πια να συγχρονιζονται στον ιδιο χτυπο. Οταν ακουμπαει το σωμα μου και με φιλαει με διαπερναει αυτο το ριγος στην ψυχη και χανω τα λογια μου. Μεθαω απο το αρωμα του, το οποιο ψαχνω σε καθε ανθρωπο που συναντω. Το πιο περιεργο ειναι οτι το μυριζω σε ακυρες στιγμες και με πιανει ενας κομπος στο θωρακα. Λατρευω να ακουω ιστοριες της ζωης του και να τον γνωριζω καλυτερα. Προσπαθω να φαινομαι δυναμικη μπροστα του μα οταν τον ακουω να γελαει θελω να πεσω στην αγκαλια του και να τον πνιξω στα φιλια. Οταν οι σκεψεις μας και τα λογια μας ταυτιζονται ειναι τοσο παραξενα, δεν μπορει να μην το βλεπει... Ειναι σαν να τον ξερω χρονια και ξερω ακριβως τι θα πει. Τρεμω οταν ερχεται η στιγμη του αποχωρισμου. Θελω να πεσω στην αγκαλια του,να τον σφιξω με οση δυναμη εχω και να του φωναξω "Μην με αφησεις". Ξερω οτι το επομενο πρωι δεν θα ειμαι στην λιστα με τις εκκρεμοτητες του. Θα εχει παρει μια δοση απο εμενα και μεχρι να την ξαναχρειαστει δεν θα υπαρχει η παρουσια μου στην ζωη του. Ειναι σκληρο να αγαπας και να μην αγαπιεσαι...