ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δυστυχώς πρίν κάποιο καιρό, μερικά χρόνια άς πούμε, ερωτεύτηκα κάποιον χωρίς την άδειά μου, σταδιακά και με διάφορες αυταπάτες (απ'αυτές που ξεκινάν ως πρόβες για φαντασιακές συζητήσεις.. ναι.). Γάντζωμα στην "ιδιαίτερη μας επικοινωνία" μπλα μπλα, ένα βραχυπρόθεσμο "παιχνίδι".. .. Δέν πρέπει να ήξερε πολύ τί ήθελε, εγώ δέν ήμουν σε φάση να διεκδικήσω πολλά, και η ζωή είχε δυνατά ρεύματα εκείνες τις μέρες. Χαθήκαμε. Μετά έφυγε, δηλαδή να μείνει μακριά, αλλά με γύρευε εξ' αποστάσεως και κολλήσαμε έτσι στα πισί, κάτι που δέν συνιστώ, αλλά ούτε μπορούσα να αποφύγω. Μου άρεσε. Βασανίστηκα καιρό με τα feelings, τυπικά ήμασταν "φίλοι," δέν τόλμησα να μιλήσω - πρώτα απο δειλία εννοείται αλλά και μετά, όταν χρειάστηκα απάντηση, επειδή πάλι δέν είχε νόημα. Αφού ήμασταν μακριά και δέν γινοταν τίποτα και να το θέλαμε, γιατί να τον βάλω στο τρίπ? ελεγα. Θα τον δυσκολέψω άν με θέλει, άν όχι θα τον χάσω. Να μήν τα πολυλογώ αρρώστησα με την αδιέξοδη ελπίδα, την μοναξιά και το βάρος των μονόπλευρων (?) μου αισθημάτων. ¨Ημασταν σε συχνή επαφή αλλά δέν μπορούσα ούτε να ανοιχτώ ούτε βέβαια να του ζητήσω κάτι. Εμοιαζε με παράνοια. Μου φέρναν οι φιλενάδες νερό να πιώ και αγόρια να κοιτάξω, ρίχναν σφαλιάρες στο χλωμό μου πρόσωπο. Αρχιζα να νιώθω σαν τρελή που είχε εμμονή με φάντασμα. Και εντάξει, όταν είδα ότι ήταν στο απροχώρητο αποφάσισα να ξεκολλήσω. Σιγά-σιγά μείωσα τις ώρες στον υπολογιστή, βγήκα στον κόσμο.. θόλωσε λίγο η εικόνα του Α. Φλαςφόργουαρτ. Τώρα είμαι με τον Β. (και είμαι καλά), ένα υπέροχο, πραγματικό αγόρι, σε 3d, που με αγαπάει και όλα είναι όμορφα και όπως πρέπει εκτός απο το κρυφό δωμάτιο μέσα μου, όπου επίτηδες δέν μπαίνω, αλλά πού και πού περνάω απ'έξω και διαπιστώνω οτι έχει ακόμα αναμμένο το φώς. Ο Β. το νιώθει αυτό και πλήττει.Εδώ σας θέλω λοιπόν. Απ'τη μία νομίζω οτι για να είμαι καθαρή και σωστή θα πρέπει να παραδεκτώ οτι ο πραγματικός μου προσανατολισμός είναι προς τον Α., ακόμα και άν πρακτικά είναι μάταιο και δέν μπορώ να είμαι μαζί του, και να χωρίσω τον Β., να μήν τον ταλαιπορώ, ο οποίος δέν φταίει σε τίποτα και ειναι άξιος της πιό αναπόσπαστης αγάπης.Απ'την άλλη λέω οτι είναι μαλακία να πετάξω μιά σχέση που λειτουργεί, επειδή εχω κολλήσει σ'αυτήν που ουδέποτε λειτούργησε.. με τον χρόνο θα ξεπεράσω τον Α., όλοι έχουμε παρελθόν, είναι φυσιολογικό, κλπ. Ασχέτως απο τι θα μπορούσε να με συμφέρει, ποιό είναι το σωστό?