ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρσι, και μετά από πάρα πολύ καιρό που δεν με απασχολούσαν καθόλου τα γκομενικά, σε σημείο να βροντοφωνάζω πως δε θα ξαναερωτευτώ ποτέ και καλύτερα να μείνω για πάντα μόνη κτλ., να λοιπόν που ξαναερωτεύτηκα και μάλιστα κάποιον με τον οποίο παραδέχομαι πως έφαγα γερό κόλλημα. Του εξομολογήθηκα τον έρωτά μου, με απέρριψε, τον διεκδίκησα λίγο ακόμα(κακώς), ενοχλήθηκε ακόμα περισσότερο κι έτσι τον άφησα αισίως στην ησυχία του.Από τότε ανταλλάσουμε απλά ένα τυπικό γεια στον δρόμο ή ένα χρόνια πολλά στο fb. Κι αν τύχει να ξαναβρεθούμε στην ίδια παρέα, δεν ανταλλάσουμε καμμιά μεταξύ μας κουβέντα παρά μόνο αμήχανες κλεφτές ματιές.Ο προβληματισμός που νιώθω είναι γιατί να συνεχίζω να τον εξυμνώ τόσο πολύ. Μια φορά μου είχε στείλει ένα έμμεσα υποτιμητικό μήνυμα κι αντί να προσβληθώ και να του απαντήσω ανάλογα, εγώ προτίμησα να του γράψω ότι ακόμα κι όταν θυμώνει παραμένει το ίδιο κούκλος! Και στο μήνυμα που του έστειλα για τη γιορτή του προ λίγων εβδομάδων, πάλι τον εκθείαζα για το πόσο τέλειος είναι! Μου απάντησε με ένα από τα συνηθισμένα τυπικά του ευχαριστώ..Ίσως στην αρχή να του έκανα όλα αυτά τα κοπλιμέντα επειδή τότε τον διεκδικούσα. Τώρα όμως δε με απασχολεί πια αυτό το ζήτημα, ειλικρινά. Γιατί όμως νιώθω ακόμα την ανάγκη να του εξυψώνω τόσο πολύ την αυτοπεποίθηση;(Δε το έχω κάνει ποτέ και για κανέναν άλλον) Μήπως επειδή είναι μάλλον πολύ χαμηλά η δική μου ή απλώς έχω πέσει στην γνωστή παγίδα που εξιδανικεύεις κάποιον που δεν γνωρίζεις καλά;:-(