ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βάλτωσα, αγαπητοί μου. Έχει φτάσει η λάσπη στον αγκώνα και δεν μπορώ να κάνω βήμα. Πάω στη δουλειά (από τους τυχερούς στη γαλέρα, βλέπεις) και με πιάνει φευγιό. Νεκροζώντανοι όλοι. Ο διευθυντής, η προισταμένη, οι συνάδελφοι. Να μην δίνει ο ένας στον άλλο δουλειά, μπας και "φανείς" και του φας τη σειρά. Κατάθλιψη, απραγία. Όλοι μου (μα όλοι) οι φίλοι έξω, να θες να πιεις ένα καφέ να τα πεις και να σε τρώει το skype. Δεν είναι πανάκεια το έξω, ήμουν κι εγώ. Αλλά, και το μέσα, ρε, δεν παλεύεται με τίποτα. Χορεύοντας με τα ζόμπι. Όλο το κλωθογυρνάω στο μυαλό μου να ρίξω μια μούτζα και ν' αρχίσω να ψάχνω πάλι για δουλειά στο εξωτερικό. Ζιμπάμπουε, Μποτσουάνα, κάπου, αρκεί να μην είμαι εδώ. Πώς ξέφτισε αυτή η χώρα τόσο γρήγορα, τόσο βίαια; Εντάξει, το ξέραμε ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά χρόνια τώρα, αλλά και αυτήν την συμπυκνωμένη κατρακύλα που ζούμε σε ποιον να την εξηγήσεις και ποιος να σε καταλάβει;