ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να μιλήσω λίγο για σένα. Για αυτά που με κέρδισαν σε σένα.Αυτό που με τρελαίνει είναι ότι ήρθες και μου ταρακούνησες το μυαλό. Ήρθες και πριν το καταλάβω είχες μπει στη ζωή μου. Μπορούσες απο την πρώτη στιγμή να καθορίζεις τα συναισθήματα μου χωρίς καν να προσπαθείς. Το πιο περίεργο απ' όλα είναι πως με χειρίστηκες ακριβώς όπως έπρεπε για να θέλω μόνο εσένα και να σβήσω οποιοδήποτε υπήρχε στην ζωή μου πρίν εμφανιστείς. Δε ζήτησες άδεια για τίποτα. Ούτε για να μπεις στη ζωή μου, ούτε για να βγείς, ούτε για να ξαναγυρίσεις. Ξαναγύρισες και δε χρειάστηκε ν’ αναρωτηθώ αν έχουμε κάτι, κι αν ναι, τι είναι αυτό. Αν πρέπει να σου ανοίξω εγώ κουβέντα για το τι έχουμε, αν επιτρέπεται σου κάνω ζήλειες, αν μπορώ να σου στείλω όταν δεν είμαι καλά. Και ξαφνικά μου φαίνονται λίγοι όλοι οι προηγούμενοι με τις αμφιβολίες και τα «δεν είμαι σε φάση». Αλλά καταλαβαίνω και πόσο γελοία ήμουν κι εγώ που έσκαγα και κατηγορούσα τον εαυτό μου για τη μαλακία που δέρνει τον καθένα. Που ανεχόμουν την αδιαφορία και δικαιολογούσα αναπάντητες κλήσεις και μεγάλα λόγια που ποτέ δεν έγιναν πράξεις. Ξέρεις πραγματικά πίστευα ότι δεν θα βγει κάπου με μας και οτι δικαίως το φοβόσουν. Γιατί εγώ είχα συνηθίσει αλλιώς τόσα χρόνια. Είχα συνηθίσει στην καθημερινή επαφή και δεν πίστευα οτι θα άντεχα την απόσταση και την απουσία. Αλλά εσύ καταφέρνεις να με κάνεις να χαμογελάω και να σε νιώθω δίπλα μου όλη μέρα, με έναν τρόπο που κανείς δεν κατάφερε πιο πριν παρόλα τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν. Και κάπως έτσι τώρα πλέον δεν μπορώ να με σκεφτώ πιο ευτυχισμένη, ερωτευμένη και πεπεισμένη πως παρόλο που ‘’είναι πολύς ο χρόνος να τον μετράς μ’ ένα ρολόι στη θέση της καρδιάς’’ εγώ θα αντέξω και το δρόμο και τον χρόνο και τον πόνο για σένα.