ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα δώδεκα μου σε πήρα κυριολεκτικά με το ζόρι στο σπίτι. Ο μπαμπάς δεν ήθελε(χααα..)η μαμά ήταν κάπου στη μέση,αλλά ο ενθουσιασμός μου για σένα ήταν τόσο μεγάλος που δεν άλλαζε η γνώμη μου για σένα με τίποτα. Ήρθες στο σπίτι ,και τις πρώτες μέρες ζούσες με τους όρους του μπαμπά (χααααα!). Ο μπαμπάς έλεγε να μένεις στο μπαλκόνι,αλλά ποτέ δεν έγινε αυτό(χωρίς να το ξέρει βέβαια ). Σε έβαζα κρυφά μέσα στο σπίτι στο πρώτο του ροχαλιτο... Σαν πέρασε ο καιρός η ουριτσα σου κουνιόταν ανέμελα σε όλο το σπίτι,όλη μέρα,και φυσικά τα βράδια αγκαλιά στο κρεβάτι μου! Η μαμά ερχόταν μαζί με εσένα να με πάρετε από το σχολείο,με περίμενες γλυκέ μου με καμάρι και ανυπομονησία στη πόρτα...και το ίδιο ένιωθα και εγω και ερχόμουν τάπα να σχολασω να δω τον φιλαράκο μου.Σε λάτρευαν όλα τα παιδιά του σχολείου,σε είχε γνωρίσει όλη η γειτονιά... Και πως να μην σε αγαπήσουν άλλωστε ,αφού ήσουν καλός,ευγενικός,και λευκός σαν άγγελος,με δύο πανέμορφα μάτια που ορκίζομαι στη ζωή μου,δεν έχω δει ομορφότερα!! Πέρασαν τα χρόνια φιλαράκι μου καλό... Περάσαμε πολλά... Ενώ ένιωθα τόσο μόνη μου πριν από εσένα,μέσα σε αυτό το αλλόκοτο οικογενειακό περιβάλλον και τοτε ήρθες εσύ , με έσωσες από τη μοναξιά μου... Ότι και αν γινόταν ,κλεινομουν στο δωμάτιο μου και είχα εσένα,σου έλεγα τα πάντα,όλα αυτά που δεν υπήρχε περίπτωση να μοιραστώ ποτέ με άνθρωπο,το πώς νιώθω για τη κατάσταση στο σπίτι ,και εσύ γλυκέ μου με άκουγες...με κοιταγες στα μάτια και ήταν σαν να καταλάβαινες κάθε μου λέξη...και ας μη μου μιλούσες δε με πειραζε,καμία φορά αυτό που θέλουμε οι άνθρωποι είναι να μη μας μιλήσουν. Αλλά να μας ακούσουν και το βλέμμα της κατανόησης να είναι η μεγαλύτερη αγκαλιά του κόσμου,και η πιο ζεστή. Ήταν το καλύτερο χατίρι που μου έκαναν οι γονείς μου... Ζήσαμε ωραία καλέ μου φίλε... Τελικά σε αγάπησαν όλοι,με τον μπαμπά αραζατε μαζί στο καναπέ. Η μαμά σε λάτρευε σα παιδί της . Ήρθε η στιγμή να φύγω για σπουδές,ήθελα τόσο να σε πάρω μαζί αλλά η μαμά δεν με άφησε! Δε μπορούσε να σε αποχωριστεί. Θυμάμαι τότε έφυγες από το σπίτι στη ζούλα ,και πηγές στα ΚΤΕΛ και σε έψαχναν σε όλη τη πόλη...! Τελικά σε βρήκαμε πάλι... Όταν τελείωσα τις σπουδές και έφυγα να ζήσω μόνιμα άλλου,η μαμά πάλι δε με άφησε να σε πάρω... Δεν μπορούσαν με τίποτα να σε αποχωριστούν... Μου ήταν τόσο δύσκολο,αλλά μετα από ώριμη σκέψη δεν ήθελα και εγώ να σε ταλαιπωρήσω,μεγάλωσες γλυκέ μου και γερασες,είχες και το άλλο το φιλαράκι σου στο σπίτι,είχες τη καθημερινότητα σου,δεν ήθελα να σε ταλαιπωρήσω, δεν επερνε και η μαμά κουβέντα,με πόνεσε πολύ αλλά ήταν όντως για καλό σου. Σήμερα έφυγες καλέ μου... Όταν μου το είπαν μου κόπηκαν τα πόδια. Γερασες φιλαράκι μου γλυκό...και πέταξες ψηλά σαν άγγελος για το ταξίδι σου. Και μαζί με εσένα πέταξαν και τα δύσκολα χρόνια που πέρασα...όλος ο πόνος που είχα,όλα αυτά τα άσχημα που ένιωσα ποτέ . Είναι σαν όταν ήρθες να τα ακούμπησα όλα απάνω σου και τώρα έφυγαν μαζί σου,τα πήρες όλα μαζί σου... Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι,δε θέλω να ανοίξω τη πόρτα και να μην είσαι εκεί... Σαγαπαω πολύ βανιλακι μου. Καλό ταξίδι άγγελε μου,σε αγάπησα όσο τίποτα στο κόσμο,δε θα σε ξεχάσω ποτέ,ήσουν ο καλύτερος μου φίλος. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που με εμαθες,για όλη αυτή την αγάπη την απέραντη που μου προσφερες με έναν τρόπο,που όσοι δεν έχουν σκύλο δε θα καταλάβουν... Τα λόγια είναι λίγα μπροστά σε όλα αυτά που νιώθω...