ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον είδα σήμερα το πρωί να φορτώνουν με τον φίλο-συγκάτοικό του το μικρό κουρσάκι του με ρούχα κι άλλα μικροαντικείμενα. Νόμιζα πως απλώς ετοιμάζονταν για να φύγουν για τις φετινές τους διακοπές. "Νόμιζα"! Για άλλη μια φορά παρερμήνευσα λάθος τα σημάδια απ' τις κινήσεις του χάρην της άσκοπης ενδόψυχης ελπίδας που κάνει εμάς τους μονόπλευρα ερωτευμένους να ευελπιστούμε ότι μπορεί τελικά κάποτε να γίνει το πολυπόθητο θαύμα και να υπάρξει έστω και μια ελάχιστη ανταπόκριση. Όμως θαύματα δεν γίνονται, το μονόπλευρο καταλήγει τελικά απωθημένο κι η ύστατη ελπίδα που έτρεφε τον ερωτευμένο πεθαίνει ένα τέτοιο πρωινό σαν αυτό που έζησα εγώ σήμερα. Ετούτο το πρωινό που ήταν κι η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα στο μπαλκονάκι του..Το μεσημέρι ήρθε ένα μεσήλικο ζευγάρι(οι γονείς του προφανώς) με ένα ημιφορτηγό και μάζεψαν τις ηλεκτρικές συσκευές. Πλέον κατάλαβα ότι για όπου κι αν είχε φύγει λίγες ώρες νωρίτερα, το σίγουρο είναι πως δε θα ξαναεπέστρεφε εδώ - αυτή τη φορά η πραγματικότητα μού έδειχνε πιο ξεκάθαρα τα σημάδια απ' ό,τι η εθελοτυφλία της καψούρας μου. Ίσως να τέλειωσε με τις σπουδές του και γυρίζει στην πόλη του ή μπορεί απλώς να μετακόμισε σε άλλο σπίτι. Τι σημασία έχει άλλωστε; Ξέρω πως δεν πρόκειται να τον ξαναδώ ποτέ πια..Τουλάχιστον άφησαν πίσω την ξεχαρβαλωμένη του απλώστρα, εκείνη που του άφηνα τα ραβασάκια. Ώσπου να την πετάξει ο καινούργιος/καινούργια ένοικος, όποτε θα την κοιτώ θα μου υπενθυμίζει το πόσο πρωτόγνωρα τον ερωτεύτηκα κι ας πρόλαβα μόλις ελάχιστα να τον γνωρίσω. Κι όσο θα προσπαθώ να τον ξεχάσω θα σκέφτομαι πως πάλι θα περάσουν τρία(ή και περισσότερα) χρόνια ώσπου να ξανανιώσω για κάποιον όπως ένιωσα για αυτόν, τον γλυκό μου γείτονα!.. Αντίο, Χ..