ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελευταία από το άγχος υποφέρω από έντονους εφιάλτες. Συνήθως βλέπω το ίδιο θέμα για πολλές μέρες συνεχόμενα και όταν αυτό τελικά αλλάξει οι ομοιότητες είναι λίγες. Ο τελευταίος εφιάλτης ξεκινούσε με μαϊμούδες πάνω σε ροζ ρουκέτες να κάνουν σπιράλ σχέδια στον ουρανό και να έρχονται κατά πάνω μου φωνάζοντας βρισιές στα κινέζικα. Εγώ βγάζω ένα περίεργο όπλο που πετάει φλεγόμενες πινέζες και αρχίζω να γαζώνω τον ουρανό μέχρι να δω και την τελευταία μαϊμού να πέφτει στο έδαφος. Εκείνη τη στιγμή ο ουρανός φαίνεται σα να ναι ταπετσαρία που σκίζεται και από και από πίσω φαίνεται να ξεπροβάλλουν κλόουν με μάσκες γνωστών πολιτικών που κουνάνε πέη φτιαγμένα από χρωματιστά μπαλόνια σα να μου κάνουν σινιάλο. Εγώ αφήνω το μυδράλιο, δίνω ένα σάλτο και μετά από εναέρια κωλοτούμπα προσγειώνομαι σαν αίλουρος από πίσω τους. Βγάζω από τις τσέπες δυο τεράστιες αστραφτερές γκαζοτανάλιες και με μερικές κοφτές κινήσεις τους κάνω τα κρανία άμορφη μάζα. Αυτόματα, απαίσιες χνουδωτές σκουλικαντέρες με κοφτερά δόντια εμφανίζονται μέσα από τα εγκεφαλόζουμα και αρχίζουν να με κοιτούν απειλητικά με τα άψυχα μάτια τους. Σε εκείνο το σημείο το όνειρο κάνει μια διακοπή και συνεχίζει με την σκηνή όπου εγώ είμαι θαμμένος μέσα στο χώμα, ιδρωμένος και φοβισμένος, με έναν αφόρητο πόνο στο στομάχι σαν ένα ράμφος να μου ξεσκίζει το στομάχι. Σε αυτό το σημείο ανοίγω τα μάτια μου και δε βλέπω τίποτα. Ψηλαφίζω με τρεμάμενο χέρι τον τοίχο ψάχνοντας για το διακόπτη αλλά εκεί δε βρίσκεται τίποτα πάρα μόνο μούχλα και άμορφες γλιτσερές μάζες σαν μύξες. Η αναπνοή μου κόβεται και νοιώθω το στομάχι μου να σκίζεται και από μέσα να ξεπετάγεται ένα φωφοριζέ κουνελάκι με περίεργο ανθρώπινο χαμόγελο. Εκεί ξυπνάω στα αλήθεια και όπως είμαι λαχανιασμένος και κάθιδρος βάζω τα κλάματα. Κλάματα όχι από λύπη αλλά από έντονη χαρά. Είμαι τελικά ο γεννήτορας του πράσινου κούνελου; Ναι! Δε χωράει αμφιβολία! Ψοφήστε εσείς κοινοί θνητοί σα τα σκυλιά! Εγώ θα ζήσω αιώνια!