Ειναι καπως ειρωνικο αμα το σκεφτει κανεις... "για παντα μαζι" > "θα σαγαπω για παντα" > "δε θα σε ξεπερασω ποτε" > "δε θα σε ξεχασω ποτε" > μεσολαβουν μερικοι μηνες > "τι χαζος ημουν που ελεγα τοσο βαρυγδουπες λεξεις". Ενω εχουν περασει 60 χρονια απο τοτε που αποδειξε ο Αϊνστάιν πως ο χρονος ειναι σχετικος, παρολα αυτα, ο ανθρωπινος εγκεφαλος (σε μια προσπαθεια να επιβληθει του μοναδικου αορατου εχθρου που δε θα μπορεσει ποτε να νικησει) και τωρα, και μετα απο 20 χρονια, και μετα απο 20 αιωνες, παλι θα λεει τις ιδιες λεξεις, "παντα" και "ποτε".
25.7.2023 | 13:49
Ο χρόνος γιάνει τις πληγές
Έτσι λένε.. ποτέ δεν αποδέχτηκα κανένα ρητό ή λαϊκή παροιμία/απόφθεγμα επειδή πίστευα πως τα περισσότερα είναι υπεραπλοποιήσεις και γενικολογίες..πλέον αναθεωρώ..μερικά λόγια έχουν μέσα συμπυκνωμένη την σοφία και την πολύχρονη εμπειρία των ανθρώπων που τα εφήυραν/έγραψαν.. και ειδικά στους χωρισμούς πάνω δεν τα συνειδητοποιείς, πιστεύεις πως τα λένε έτσι για να τα πούνε, το παίρνεις προσωπικά το θέμα (λες και μόνο εσύ έχεις πληγωθεί από αγάπες) και λες "εγώ δε θα τον/την ξεπεράσω ποτέ" και κλείνεσαι μέσα στον εαυτό σου...και περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες...πόσο όμως να αντέξει ένας άνθρωπος σε αυτήν την κατάσταση;..κάποτε το παίρνει απόφαση και σβήνει το χθες και εστιάζει στο τώρα και κάθε μέρα σκέφτεται το πρόσωπο του/της λίγο λιγότερο, και κάθε μέρα κάνει λίγο λιγότερους συσχετισμούς ανάμεσα σε καθημερινά πράματα και αυτόν/αυτήν...ωσπού έρχεται εκείνη η μέρα που συμφιλιώνεσαι με την απουσία και δεν αντηχεί άλλο μέσα σου η σιωπή... ξεκινάς να ακούς και πάλι τα τραγούδια που σου αρέσουν, να πηγαίνεις βόλτες, ξεκινάς να χαμογελάς, ξεκινάς να ζεις.
5
