ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την Πέμπτη μετά από πολλές μέρες γύρισα σπίτι... Αυτό που μου έλειψε πιο πολύ από το σπίτι ήταν ο μικρός αδερφός μου. Ξέρετε να λέμε βλακείες να καθόμαστε μαζί... Σαν παιδί το θεωρούσα δεδομένο πλέον το εκτιμώ αφάνταστα. Αύριο, θα πάω ξανά στο αγόρι μου. Μας θεωρώ τυχερούς που σε αυτήν την δυσκολη φάση μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί και να έχουμε τον χώρο μας. Βέβαια καταλαβαίνετε ότι έχω μειώσει τις μετακινήσεις μου και εγώ όπως όλοι στο ελάχιστο. Έπρεπε να γυρίσω σπίτι που λέτε για να πάρω βιβλία και ρούχα όταν ανακοινώθηκε η απαγόρευση ήμουν εκεί... Ευτυχώς αύριο πρέπει να πάμε να φροντίσουμε την θεία μου και το σπίτι του είναι δίπλα. Τώρα.... Με δυσκολεύει πολύ που πρέπει να στερηθώ η αυτόν η την οικογένειά μου με την οποία είμαι πολύ δεμένη και ιδίως τον αδερφό μου. 20 χρόνων κοπέλα και έχω βουρκώσει. Διάλεξα λοιπόν να μείνω σε αυτόν γιατί όσο μεγαλώνω βλέπω να μην με χωράει το σπίτι. Πέρασε η παιδική μου ηλικία και την θυμάμαι με νοσταλγία, δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα πια... Η μαμά δύο μέρες που γύρισα ήταν συνέχεια μέσα στις φωνές και στην γκρίνια, είναι το φυσικό της αλλά η καραντίνα απογείωσε το πρόβλημα. Ο μπαμπάς είναι συνέχεια ανήσυχος. Φοβάμαι για τον μπαμπά γιατί δουλεύει στο νοσοκομείο. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι μπορεί να πάθει κάτι. Τρελένομαι. Για έναν παράξενο λόγο με τρώνε οι τύψεις που φεύγω από το σπίτι. Σαν να προδίδω κάποιον. Σαν να φοβάμαι κάτι. Πάντα το είχα λίγο αυτό αν και οι δικοί μου είναι πολύ θετικοί στο να λείπω. Θα πάω λοιπόν για να το ξεπεράσω! Θεωρώ ότι ισχύει για εμένα ο νόμος της αδράνειας. Άμα με αφήσεις σε ένα μέρος, δένομαι με αυτό και δεν θέλω να ξεκουνηθώ να πάω αλλού. Αν με πας αλλού μετά θέλω να μείνω εκεί και αν με γυρίσεις πίσω πάλι,π μου λείπει το νέο μέρος που με πηγές. Αν δεν το καταλάβατε είμαι αυτή η παράξενη που κλαίει όταν φεύγει από το μέρος που πήγε διακοπές και χαιρετάει από το πλοίο το μέρος. Κατά τα άλλα σπίτι του φίλου μου περνάμε πολύ καλά. Κουβέντα, ταινίες, μαθήματα, μαγείρεμα, παιχνίδια και εγώ πλέξιμο. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη που λέτε μετά από μέρες και είδα να έχω γίνει σαν την Φρίντα Καλο... Πήρα λοιπόν μαζί μου αυτήν την φορά όλα τα απαραίτητα. Μέχρι και ζαρτιερες έβαλα στην τσάντα μου να φορέσω κάτω από τις πυτζάμες. Ναι. Είμαι μια κλαψιάρα μπέμπα με ζαρτιερες. Ξέρω παθετικ. Αλλά όσο παθετικ και αν είμαι αυτό που συνειδητοποίησα, είναι ότι έχω μια αγκαλιά. Ναι, ναι. Δεν μπορούμε να ακουμπάμε κανέναν αλλά έχω μια αγκαλιά ζέστη ζέστη και μεγάλη με πολλή αγάπη αγκαλιά. Έχω να ακουμπήσω άλλο άτομο έναν μήνα... Είναι πολύ σημαντικό αυτό λοιπόν και είμαι πολύ ευγνώμων. Το μόνο που εύχομαι είναι να είναι καλά ο μπαμπάς μου και όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο. Θεέ μου κάνε κάτι για αυτό.