ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκεφτόμουν ότι ο κόσμος μας, είναι φτιαγμένος ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι. Ναι. Με όλη την αδικία, την βία, τα άσχημα γεγονότα και τις καταστροφές είναι ιδανικός. Αν όλα ήταν όμορφα και ευχάριστα, δεν θα μπορούσαμε να το εκτιμήσουμε. Βασικά δεν θα το κατανοούσαμε καν. Θεωρώ ότι πάυεις να έχεις κάτι μόλις το αποκτήσεις, θεωρώ ότι το νόημα είναι στην περιπέτεια όποια και αν είναι αυτή. Είναι σχεδόν σοκαριστική η συνειδητοποίηση πως κάποιος που έχει τα πάντα δεν έχει τίποτα και πως ότι και αν έχεις πάντα θα θέλεις και κάτι άλλο. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση θεωρώ, φτιαγμένη για να λύνει προβλήματα και να προοδεύει και αν δεν έχει προβλήματα να φτιάχνει. Επίσης σκεφτείτε όλες τις ιστορίες που μας κρατάνε το ενδιαφέρον, όλες έχουν μια δυσκολία μία μάχη και μάλλον μία νίκη... Θα μου πείτε τι μας τα λες αυτά. Με έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου ομολογώ. Διάβασα εκείνο το βιβλίο του Σοπενχάουερ που λέγεται για την δυστυχία του κόσμου και μου έκατσε στο στομάχι γιατί ήταν σκέψεις που και εγώ η ίδια είχα αλλά δεν ήθελα να αποδεχτώ άρα απέφευγα. Οκ τίποτα δεν έχει νόημα, άρα δεν έχει νόημα το να αγχώνομαστε υποθέτω. Όπως δεν έχει νόημα να στεναχωριέμαι για αυτές τις σκέψεις γιατί αν δεν με πείραζε αυτό θα με πείραζε κάτι άλλο... Είμαι στα 21 και πάντα ήμουν πολύ ορμητική όσον αφορά το να πετύχω αυτά που θέλω, μπήκα σε αυτήν την φάση έπειτα από μία περίοδο που πίεσα πόλύ τον εαυτό μου να καταφέρει πράγματα, πλέον νιώθω μια απάθεια. Πολλοί δεν με καταλαβαίνουν και όσοι με καταλαβαίνουν μου λένε καλώς ήρθες στον πλανήτη γη. Υποθέτω ότι θα συνεχίσω να πασχίζω για ότι καλύτερο μπορώ γιατι μιας και ζω δεν έχω και κάτι καλύτερο να κάνω, αλλά ελπίζω να βρω νόημα και να νιώσω ήρεμη και πλήρης ξανά. Όποιος μεγαλύτερος έχει περάσει την φασούλα με τα υπαρξιακά , ας βοηθήσει.