ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο μεγαλύτερος μου έρωτας σταμάτησε να είναι έρωτας πλέον για εμένα. Είναι μια πανέμορφη ανάμνηση. Τον γνώρισα στα 17 μου όταν εκείνος ήταν 28, καλλιτέχνης στο επάγγελμα δεν χρειάζεται να πω την τέχνη του,ήταν απίστευτα δυνατό αυτό που ένιωθα και παρότι πολλές φορές λέμε για τους μεγαλύτερους ότι σε πιάνουν κοροϊδάκι όταν είσαι μικρή στη δική μου περίπτωση με αντιμετώπισε σαν συνομήλικη του. Χωρίσαμε μετά από 7 μήνες σε απόσταση, άσχημος ο χωρισμός αλλά έπρεπε να γίνει. Τσακωθήκαμε δεν μιλιόμασταν, όμως ο καιρός γιατρεύει.. επουλώνει τις πληγές! Πέρασα πάρα πολλούς μήνες στενοχώριας με κλάματα, να αναρωτιέμαι το γιατί, 'γιατί δεν μπορούμε να είμαστε μαζί;', 'γιατί δεν νιώθει όπως εγώ;' 'γιατί δεν θέλει να προσπαθήσει;' και γιατί δεν έχουμε μέλλον; Μερικές φορές κλείνεις τα μάτια στην πραγματικότητα και σε καταβάλει η μανία του έρωτα. Δεν σκέφτεσαι καθαρά, δεν βλέπεις επιμένεις χωρίς να βλέπεις ανταπόκριση. Πήρα την απόφαση κάποια στιγμή να προχωρήσω, και το έκανα. Και την ημέρα εκείνη γνώρισα το αγόρι μου! Που μαζί του νιώθω άλλα πράγματα αλλά εξίσου όμορφα και αληθινά. Και όσο για το πρώην αγόρι μου έμαθα ότι είναι και εκείνος σε σχέση με μια κοπέλα κοντά στην ηλικία του και που και που κάνουμε κανένα λαίκ πλέον ο ένας στον άλλον, υπάρχει μια συμπάθεια. Να ΄ναι καλά και ευτυχισμένος! ο καθένας τελικά έχει το δικό του μονοπάτι! Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό!