ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας. Οι τέσσερις εποχές του χρόνου. Εντάξει, καταλαβαίνω η Άνοιξη είναι δύσκολη για κάποιους, υπερβολική αύξηση ορμόνων, αλλεργίες μπλέκονται μαζί και γίνεται ένα απίστευτο μπέρδεμα. Το Φθινόπωρο είναι δύσκολο για τους λάτρεις του Καλοκαιριού. Μια μεταβατική περίοδος και η τραγική συνειδητοποίηση του ότι έρχεται ο Χειμώνας. Ας πιάσουμε τα δύο άκρα: Χειμώνας και Καλοκαίρι. Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ μου είναι το γιατί κάποιοι περιμένουν με ανυπομονεσία το καλοκαίρι. Τι το ιδιαίτερο έχει το καλοκαίρι? Το θεωρώ μια από τις χειρότερες εποχές του χρόνου, είναι ανυπόφορο, ιδρώτας, ζέστη, κάνεις μπάνιο το πρωί και μέχρι να πάς στη δουλειά σου έχεις ξαναβρωμίσει και περιμένεις καρτερικά για την καλοκαιρινή άδεια (αν την πάρεις) για να πάς διακοπές (αν έχεις λεφτά και μπορείς να πάς). Δηλαδή κάποιοι αγαπούν το καλοκαίρι μόνο και μόνο για τις δυο εβδομάδες της καλοκαιρινής άδειας. Ακατανόητο μου ακούγεται. Κατ’ αρχήν, το καλοκαίρι είναι κανείς στο έλεος του καύσωνα. Ο Χειμώνας μπορεί να παλευτεί, μπαίνεις μέσα σε έναν ζεστό χώρο, φοράς πιο ζεστά ρούχα και γενικά κάνεις ο,τι μπορείς για να μην κρυώνεις. Το καλοκαίρι τι κάνεις? Γδύνεσαι? Τίποτα δε γίνεται και πάλι, για να μην πω ότι ζεστένεσαι χειρότερα. Γενικά, σιχαίνομαι το καλοκαίρι και δεν αντέχω την ζέστη με τίποτα!Είχα ξυπνήσει, λοιπόν, για να πάω στη δουλειά αλλά δεν είχα χορτάσει ύπνο διότι λόγω ζέστης δεν άντεξα και ξύπνησα τουλάχιστον μια ώρα νωρίτερα πρωτού με ξυπνήσει ο γλυκός ήχος του ξυπνητηριού. Έφτιαξα ένα παγωμένο καφέ, αλλά η ζέστη εκείνων των ημερών του Ιουλίου δεν παλευόταν με καμία δύναμη. Έτσι λοιπόν ετοιμάστηκα, βούρτσισα τα δόντια μου, έβαλα τους φακούς επαφής μου, πήρα την τσάντα μου και ξεκίνησα για τη δουλειά μια ώρα νωρίτερα, έτσι κι αλλιώς θα πήγαινα για διακόσμηση βιτρίνας σε γνωστό μεγάλο εμπορικό κέντρο οπότε θα έπινα καφέ στον ημιυπαίθριο χώρο του. Τουλάχιστον εκεί θα είχε κλιματισμό με πιο δυνατή απόδωση. Μπήκα στο αυτοκίνητό μου και ξεκίνησα για τον δρόμο προς την δουλειά. Όλα ήταν τόσο ποιητικά…οδηγούσα και άκουγα Dusty Springfield, ένα καυτό πρωινό αεράκι μπήκε από το παράθυρο και είδα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου το τσουλούφι μου να ανεμίζει ρυθμικά με το αεράκι και το μουσικό κομμάτι που άκουγα, μια καύτρα από το τσιγάρο μου έφυγε και έκατσε στην κοιλιά μου καίγοντάς με, μα πως…πως με έκαψε? Η μπλούζα πρώτα κάνει τρύπα από την καύτρα και μετά καίγεται κανείς. Πάτησα τα αλάρμ του αυτοκινήτου και έκανα δεξιά, στη συνέχεια έκανα αναστροφή και γύρισα αμέσως στο σπίτι. Είχα ξεχάσει κάτι πολύ σημαντικό. Πήγαινα στη δουλειά μου ημίγυμνος διότι είχα ξεχάσει να φορέσω μπλούζα!...