ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δύσκολη υπόθεση τα κλειδιά. Τα ξεχνάει κανείς, χάνοντε την ώρα που πρέπει να φύγει ο κάτοχός τους και τα ψάχνει σε όλο το σπίτι. Γενικά μπορεί να προκαλέσει πολύ άγχος και πολλά προβλήματα αυτή η μικροσκοπική μεταλλική μάζα που αποτελείται από δυο ή και περισσότερα κλειδία. Αναρωτηθήκατε ποτέ για το τι θα κάνατε για τα κλειδιά σας? Μέχρι που θα μπορούσατε να φτάσετε? Στα άκρα? Στο βάθος? Πού? Φυσικά δεν αναφέρομαι σε θυσίες για τα κλειδιά, όχι δεν έχω χάσει ακόμα το μυαλό μου. Αναφέρομαι στο τι θα μπορούσε να κάνει κάποιος αν τα κλειδιά του σπιτιού του ή του αυτοκινήτου του πέσουν κάπου. Είμαι, λοιπόν με τον ξάδερφό μου στο πεζοδρόμιο. Αυτός βγαίνει από το σπίτι, κλείνει την πόρτα και φεύγει με τα κλειδιά στο χέρι. Καθώς αυτός έχει κάνει τα πρώτα βήματα από την εξώπορτα, εγώ κάνω τα τελευταία βήματα προς την εξώπορτα (πόρτα εισόδου για μένα που κατευθύνομαι προς το σπίτι) και κάνω τότε την τρομερή διαπίστωση ότι δεν έχω τα κλειδιά μου επάνω μου. Τι να έκανα κι εγώ? Φώναξα τον ξάδερφό μου να μου ανοίξει πρίν φύγει για να μπώ μέσα. «Ε, μπές.» αποκρίθηκε. «Ναι, δεν έχω κλειδιά! Θέλω τα κλειδιά σου για να μπώ» του είπα και τον διαβεβαίωσα πως θα είμαι στο σπίτι πιο μετά που θα γυρίσει για να του ανοίξει κάποιος και κάπου εκεί, αφού έχει συμφωνήσει και λόγω μεγάλης βαρεμάρας κάνει την (αργότερα αποδείχτηκε) βλακώδες κίνηση και αντί να έρθει να μου δώσει τα κλειδιά, μου τα πετάει στον αέρα και εγώ πρέπει να τα πιάσω. Αυτό που λένε «πιάνω κλειδιά στον αέρα»(?) …έ, καμία σχέση! Τα κλειδιά έφυγαν πιο πίσω από εμένα και βρέθηκαν μέσα στον κάδο σκουπιδιών της γειτονιάς. Άδειος ήταν ο κάδος και στον πάτο του τα κλειδιά. Μπράβο ξάδελφε! Πολύ έξυπνο!, σκέφτηκα, και τώρα άντε πιάσ’ τα από ‘κει μέσα. Στήριξα το κορμί μου μπροστά από τον κάδο και άπλωσα τα χέρια μου προς τον πάτο του για να πιάσω τα κλειδιά. Άδικος κόπος, δεν έφτανα και η μυρωδιά ήταν το κάτι άλλο! Τέτοια δυσοσμία πρώτη μου φορά την ένιωθα. Ύστερα αναγκάστηκα να σκύψω κι άλλο μέσα στον κάδο, τέντωσα ακόμα περισσότερο το χέρι μου μα τίποτα πάλι. Έδωσα κι άλλο βάρος στο σώμα μου αλλά αυτή ήταν η τελευταία και μοιραία φορά. Μετατοπίστηκε το βάρος μου από τη μέση και κάτω και πήγε από τη μέση και πάνω! Πήρε το σώμα μου μια ελαφρά κλήση προς τον κάδο και βρέθηκα με τα χέρια και το κεφάλι στον πάτο του κάδου και τα πόδια επάνω! Κατευθείαν, στόχος, μέσα με το κεφάλι! Πόνεσε πολύ. Ναι, γεγονός. Έπεσα μέσα! Το καλό είναι ότι δε θα χρειαστεί ποτέ να με κάνει κάποιος να αισθανθώ σα «σκουπίδι»..το έκανα ήδη εγώ στον εαυτό μου!...