ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το κακό με μια δύσκολη ημέρα στη δουλειά είναι να τρέχεις πανικόβλητος, να μην προλαβαίνεις και να προκύπτει κι άλλος φόρτος εργασίας όλο και πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ.. Το χειρότερο με μια δύσκολη ημέρα στη δουλειά είναι να τρέχεις πανικόβλητος, να μην προλαβαίνεις και να προκύπτει κι άλλος φόρτος εργασίας όλο και πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ και να αισθάνεσαι μέσα σε όλα αυτά ότι σε περιτρυγυρίζει ένα κρύωμα και να νιώθεις το κεφάλι σου βαρύ όλη την ημέρα και να νυστάζεις όσους καφέδες και να πιείς. Το χείριστο με μια δύσκολη ημέρα στη δουλειά είναι να τρέχεις πανικόβλητος, να μην προλαβαίνεις και να προκύπτει κι άλλος φόρτος εργασίας όλο και πιο πολύ, πιο πολύ, πιο πολύ και να αισθάνεσαι μέσα σε όλα αυτά ότι σε περιτρυγυρίζει ένα κρύωμα και να νιώθεις το κεφάλι σου βαρύ όλη την ημέρα και να νυστάζεις όσους καφέδες και να πιείς και στο τέλος της εργασίας σου να πρέπει, στην κατάσταση αυτή, να πάς και στο super market για να κάνεις τα βασικά ψώνια πρίν την άφιξη στο ζεστό σπιτάκι σου με το μαλακό χαλί, τους αναπαυτικούς καναπέδες, το μαλακό κρεβάτι και όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που σκέφτεσαι κατά τη διάρκεια της δουλειάς και ανυπομονείς να τα γευτείς όταν επιστρέψεις. Ας μείνουμε στο καλό κομμάτι της ιστορίας. Την λήξη της εργασίας και την στάση στο super market για τα βασικά ψώνια, πρίν τη ¨μεγάλη επιστροφή στο σπίτι¨! Βρέθηκα μέσα στο super market κουρασμένος, έτοιμος για ύπνο, με το καλαθάκι μου και περνώντας από τα ράφια με τα μπαχαρικά και αφού είχα προσθέσει στα ψώνια μου κάτι μακαρόνια, ντομάτες και γάλα, έφτασα και στον πάγκο με τα τυριά. Δεν γνωρίζω την αιτία που συμβαίνει αυτό, αλλά στο συγκεκριμένο super market όταν πρόκειται για τον πάγκο με τα τυριά μιλάμε για έναν τεράστιο πάγκο που πάντα η ουρά που δημιουργείται από τους πελάτες είναι πολύ μεγάλη. Μια τέτοιου είδους ουρά συνάντησα και εκείνη την χείριστη ημέρα και σαν καλός πελάτης πήρα τη θέση μου και περίμενα. Τοποθέτησα το καλάθι μου στο δάπεδο και καθώς περίμενα όρθιος στηριζόμουν με το δεξί μου χέρι επάνω στην γυάλινη βιτρίνα του πάγκου και κοιτούσα ευθεία μπροστά μου τη θέα με τα κατεψυγμένα. Προχωρούσε λίγο ο κόσμος μπροστά μου, προχωρούσα και εγώ και μόλις σταματούσα ακουμπούσα ξανά στη βιτρίνα του πάγκου με το βλέμμα καρφωμένο στους μπακαλιάρους. Ξαναπροχωρούσε ο κόσμος, ομοίως και εγώ με το βλέμμα στους μπακαλιάρους και την ανάπαυση με το χέρι μου επάνω στη βιτρίνα. Η Τρίτη φορά, όμως, ήταν μοιραία! Προχωρήσαμε και αφού σταμάτησα να προχωράω έσυρα το καλάθι με το πόδι μου και με το βλέμμα, πάντα ευθεία στα κατεψυγμένα (μπακαλιάροι), έγυρα το κουρασμένο μου κορμί και ακούμπησα με το βάρος μου και το δεξί μου χέρι επάνω στην βιτρίνα του πάγκου, με μόνη διαφορά, αυτή τη φορά, ότι είχα φτάσει στο σημείο που δεν υπήρχε τζάμι στη βιτρίνα του πάγκου και ήταν απλωμένα πάνω από 20 είδη τυριών για να παίρνει ο κόσμος, κάτι σαν self service και χωρίς να το καταλάβω κατέληξα να κάνω βουτιά μέσα στα πάνω από 20 είδη τυριών! Η κυρία πίσω μου σε κατάσταση πανικού να νομίζει ότι έχω χτυπήσει, όλος ο κόσμος να με κοιτάει έκπληκτος και εγώ σαστισμένος να προσπαθώ να καταλάβω πώς συνέβη αυτό σ’ εμένα (πάλι)…Ούφ…