ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον αδερφο μου εχουμε 20 χρονια διαφορας...εκεινος 12 εγω 32..μενουμε στο ιδιο σπιτι κ αγωνιω για εκεινον οσο τιποτα αλλο...Ειναι ενα καλο παιδι,εξυπνο κ ωριμο...εχει περασει παρα πολλα,ολοι μας φυσικα σαν οικογενεια αλλα εκεινος τα εζησε στην πιο τρυφερη του ηλικα...Με τους φιλους του παρατηρω οτι εχει μια δυσκολια πλεον ...ειναι Α γυμνασιου και ενω μεχρι κ προσφατα ηθελε σαν τρελος να ειναι μαζι τους τωρα εχει αρχισει να κλεινεται στον εαυτο του...ειναι πιο πολλες ωρες σπιτι ,βλεπει τηλεοραση,παιζει ηλεκτονικα κ δεν επιλεγει να περναει πολυ χροπο μαζι τους...οταν θα του πω να παει εξω να παιξει μαζι τους θα μου βρει δικαιολογιες,ειμαι κουρασμενος,βαριεμαι,δε θελω...καποιες αλλες τον βλεπω να συγκρουεται μαζι τους ,να εχει μια πιο επιθετικη συμεπριφορα..πολλες φορες τον "πειραζουν" αλλα εκεινος δεν το δεχεται,...δεν το αντιμετωπιζει σαν πλακα,ξεσπαει ειτε σε φωνες ειτε σε κλαμματα,τους φωναζει κ αντι να περνει ομορφα μαζι τους γυριζει σπιτι κ ειναι θυμωμενος...προσπαθω να το συζητησω μαζι του,αλλλα δεν ξερω αν του κανω καλο η τα κανω χειροτερα...δεν ξερω ποια ειναι η λυση...δεν ξερω τι πρεπει να κανω...εχει πολυ λογικα επιχειρηματα..κ αν θα μου αναφερει ενα περιστατικο που συνηθως δεν θελει θα δω οτι εχει δικιο αλλα δεν ξερω πραγματαικα τι ειναι αυτο που θα φερει γαληνη στην ψυχη του κ πως εγω σαν αδερφη του μπορω να τον κανω να δει κπαοια πραγματα λιγο πιο διαφορετικα που ακομα κ οι δικες μου σκεψεις δεν ξερω αν ειναι οι πιο σωστες....μιληστε μου,πειτε μου κατι....αν ειμαι παραλογη,υπερβολικη,λαθος...το μονο που θελω μεσα απ την καρδια μου να ειναι ευτυχισμενος κ ξερω οτι δεν ειναι...κ αυτο με ποναει οσο τιποτα αλλο στον κοσμο....