ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 χρονών, μενω ακόμη στο σπίτι του πατερα μου στην επαρχία. Ειχα ονειρα για τη ζωή μου, να σπουδάσω, να φύγω, να γινω ανεξάρτητη. Δεν εκανα τίποτα. Εμεινα για να μην αφησω τον πατέρα μου μόνο του. Οι μονες παρέες που έχω είναι οι φίλες μου από το σχολείο που τις βλέπω οταν ερχονται πισω στις διακοπές Πασχα και χριστουγεννα γιατί ειναι φοιτήτριες. Χθες βγήκα για ενα ποτό μαζί τους και γυρισα στις 3. Ο πατέρας μου μολις γυρισα πάλι με χτύπησε. Γιατι άργησα και γιατι τι θα λεει ο κόσμος, οτι είναι πουτανα να γυρναω τέτοια ώρα εξω. Ουρλιαζε στις 3 το πρωι και μας ακουγε ολη η γειτονια. Νιωθω ντροπή, απογνωση, αδιέξοδο.