ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 27.Είναι ένας λεβέντης. Χαρούμενος, χιουμορίστας, τρελάρας. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πάντα με έλκυε στους άντρες. Συνήθως επέλεγα σκοτεινούς τύπους, γιατί ήθελα πάντα να επιβεβαιώνω τον Μήτσο(μύθο) μου ως μάνα και λιακάδα τους, κάτι που με κούρασε γιατί ήμουν ανέκαθεν από παιδί μια άλλη «Τερέζα» - δυστυχώς. Πρέπει να με περνάει τουλάχιστον 15 χρόνια. Πάντα ελκυόμουν από μεγαλύτερους αλλά οι σχέσεις μου και οι επιλογές μου ως επί το πλείστον είχαν το πολύ 5-6 χρόνια απόκλιση.. Η σχέση με τον πατέρα μου ανύπαρκτη, προφανώς παίζει ρόλο.. Αν και δεν νιώθω να του φέρνει, ίσως λίγο στο βλέμμα - βέβαια του Μ. είναι γαλανά τα μάτια. Σαν ιδιοσυγκρασίες καμιά σχέση.Υπάρχει κάτι κοινό σε έμενα και σε εκείνον.. Εγώ μάνα και αδελφό ψυχικά νοσούντες, εκείνος πρώην σύζυγο σχιζοφρενή, που ακούγεται πως τη φροντίζει ακόμα.Ήδη με έλκυε από την πρώτη στιγμή. Από όταν έμαθα κι αυτό δεν μπορώ να ξεκολλήσω.Είναι αυτό που διάβασα κάπου «ωραίο αδιέξοδο, κάτσε να μπω μέσα». Γιατί ενώ μισώ την ιδέα του γάμου έτσι μου έρχεται να του πω παντρέψου με χωρίς να τον ξέρω τον άνθρωπο? Γιατί ενώ με τρομάζει η ιδέα του να γίνω μάνα, τον βλέπω σαν τον ιδανικό πατέρα ενός υποτιθέμενου παιδιού? Γιατί είναι ο πρώτος που θέλω να ανοίξει τα θεσπέσια μπράτσα του να με κλείσει μέσα? Γιατί θέλω να μου γιάνει αυτός τις πληγές κι όχι εγώ μόνη μου?Γιατί όλη αυτή η παράνοια ? Είμαι μετανάστρια από τον Ιούλιο, η δουλειά σκληρή, οι δυσκολίες φαινομενικά ανυπέρβλητες.. Ξέρω πως το εχω χτισει αυτό για να αντλώ δύναμη …Γιατί όμως βρήκα το επαγγελματικό μέιλ του(το οποίο παρακολουθείται λόγω είδους της επιχείρησης) και του στέλνω αινιγματικά γκιφ τύπου «δυο ερωτευμένες κάμερες που ολο κοιτιούνται κι ολο αποστρέφουν το βλέμμα?» Ακριβώς αυτό που κάνουμε εμείς όταν βλεπόμαστε γιατί ο χώρος εργασίας είναι παντού με μικρόφωνα και κάμερες…Κι είμαι σερβιτόρα κι είναι μάνατζερ..Και ξέρω πως είναι απίθανο να γίνει κατι εξαιτιας και αυτού – με πιανει και το κομπλεξ ανωτεροκατοτερωτητας.Αλλα όταν συναντιούνται τα βλέμματα μας.. Κι όταν καμια φορά με χαζευει και τον κοιτάξω αποστρέφει αλλού και το παίζει αδιάφορος ..Τόσο κουβάρι όλο αυτό, με άπειρες πτυχές της ζωής μου..Και προσπαθω να ξεκολλήσω αλλά νιωθω ερείπιο όταν το κάνω πράξη. Ενώ ξερω πως μπορώ αν θελω να τακαταφέρω χωρίς τη σκέψη κανενός.. γιατι δε μπορω να σταθω, μα αφου πρακτικά στέκομαι στα ποδια μου, γιατι όχι και συναισθηματικα?Και γιατι ενώ λεω δεν θα ξαναστείλω γιατι δεν απαντά –ειμαι και με ψευδώνυμο – η φοβαται λογικότατα – η δεν γουστάρει.Κι εγώ πως είναι δυνατον να μην φοβαμαι μην μας καψω και τους δυο?Τουλαχιστον αν δεν με κοιτούσε ετσι λάγνα, αν δε μου έκλεινε το μάτι, αν δε μου ελεγε εκεινο το μαγικο how are you doing? Αν δεν λατρευα τόσο την προφορά του κι αν δεν μου ειχε απαντήσει όταν του το ειπα »σ ευχαριστώ Μαρια μου έφτιαξες τη μέρα» … κι αν δε μου εδινε ετοιμες γραμμένες τις απαντησεις σε κάτι τεστ που μας εκπαιδεύουν γιατί δεν τα καταλαβαίνω όλα.. αν δε μου χαμογέλαγε, αν δεν τα’χανε οποτε πάω να τον ρωτήσω κάτι.. αν αν αν..Θα ήταν πιο εύκολο ή πιο δύσκολο?Δεν θα βρισκα μια χαραμαδα να μπαινω να ζεσταίνω την ψυχή μου κ να ζω το δραματάκι?Θελω όταν θα φυγω από τη δουλεια (γιατι μου έχει φυγει ο τάκος) να του στείλω σοκολάτες.. κι από τώρα δηλαδή θελω να του τις κρυψω στο σταφ ρουμ…Θελω να τον γνωρίσω, έστω σαν μιαν ευκαιρία να τον απομυθοποιήσω, να πάω παρακάτω.. ή αν ειμαι τυχερή, να τον αγκαλιάσω και να γίνουμε ένα.. Βρίστε υπεύθυνα…