ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου ήρθε πολλές φορές να κάτσω να γράψω για τον ρατσισμό που βιώνει μια γυναίκα για την εμφάνιση της. Πήρα την απόφαση να το κάνω τώρα, που νιώθω ΚΑΛΑ. Η αλήθεια είναι από τότε που γεννιέται η γυναίκα, βιώνει στο πετσί της αυτό το ΠΡΕΠΕΙ να είναι καθαρή, περιποιημένη, τα μαλλιά της, το σώμα της, όλα, και μετά έρχεται η περίοδος αυτός ο μηνιαίος πόλεμος των ορμονών! Αυξομείωση βάρους, φουσκώματα, χάσιμο κιλών, προβλήματα γονιμοποίησις, ένας Γολγοθάς! Ο άντρας πάλι δε τα συμμερίζεται όλα αυτά, η ωρίμανση του έρχεται κάπου εκεί στα 30 του, και το μυαλό του λειτουργεί βάση ως επί το πλείστον της όρασης, αν κάτι στα δικά του μάτια φαντάζει όμορφο θα το ερωτευτεί αν όχι θα το απαρνηθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Είμαι γυναίκα. Αντιμετωπίζω «πρόβλημα» όπως το δίνουν ορισμένοι, με την εμφάνιση μου. Είμαι γεματούλα, μια εποχή κιόλας ξεπέρασα τα 100 κιλά, έκανα προσπάθειες κι έχασα αρκετά. Εξακολουθώ να συντηρώ κάποια - περιττά - κιλά, αλλά στα χρόνια που πέρασαν, άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου και το σώμα μου, έτσι ακριβώς όπως είναι. Γιατί να μπω στην διαδικασία να γίνω μανεκέν για να με αγαπήσει ή να με ερωτευτεί κάποιος; Γιατί πρέπει να προκαλέσω στον εαυτό μου ένα σωρό ψυχολογικά προβλήματα για να είμαι «αποδεχτή» στην κοινωνία των αδυνάτων; Βλέπετε, όλα αυτά τα γιατί, στο τέλος κάνουν ακόμη χειρότερη την κατάσταση. Στην θάλασσα πήγαινα και σκέπαζα τα πόδια μου μ ’ενα παρεό μην φανούν πόσο χοντρά είναι, ντυνόμουν με φαρδιά ρούχα να καλύπτουν τα κιλά μου, φοβόμουν να μιλήσω, να γελάσω, αυτοπεποίθηση καμία. Και ξαφνικά, στο πέρασμα του χρόνου, και με κάποιες εμπειρίες με τους άντρες, το πήρα πάνω μου, αυτή είμαι αυτά έχω, αυτά προσφέρω και σε όποιον αρέσει. Αποφάσισα να δεχτώ το βάρος μου! Έπαψε να με απασχολεί το θέμα να χάσω ντε και καλά κιλά για τα μάτια του κόσμου! Ερωτεύτηκα και αγάπησα ανθρώπους που είχαν κι αυτοί «πρόβλημα» εμφάνισης, αλλά και ανθρώπους που με παράτησαν γιατί απλά ήμουν χοντρή. Και ξέρετε κάτι, αυτοί που με απέρριψαν είχαν τα πτυχία, τις γνώσεις τους, μορφωμένοι και έξυπνοι. Αμ δεν είναι, κι έχω και περιστατικό να σας διηγηθώ, κάποιος που πέρασε και δεν άγγιξε μου είπε μια φορά όταν ανοίξαμε συζήτηση για γεματουλες γυναίκες.. «εγω αυτή την γυναίκα ούτε να φανταστείς να την έχω δίπλα μου» - πόσες ανασφάλειες έχουν αυτοί οι άνθρωποι τελικά και τις μεταφέρουν στους άλλους; Θα τρώω το φαγητό μου, τα γλυκά μου, το ποτό μου, πάντα με μέτρο, γιατί με απασχολεί μόνο να έχω την υγεία μου, όχι για να αρέσω στον Χ ή στον Ψ. Αγαπώ τον εαυτό μου, το σώμα μου, χαμογελάω, και χαίρομαι την ζωή που μου στέρησαν οι ανασφάλειες κάποιων. Αν κάποια φίλη βιώνει αυτό τον ρατσισμό, σε προκαλώ γράψε τους όλους στα παλιά σου τα παπούτσια και προχώρα.