ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με αγαπάει αλλά νιώθω ότι δε με υπολογίζει. Μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι κατώτερή του, με την απέραντη αγάπη που έχεις σε ένα κατοικίδιο. Το λατρεύεις, πεθαίνεις αν το χάσεις, αλλά δεν παύει να είναι το σκυλί σου. Το βγάζεις βόλτα, το ταϊζεις όποτε θες και μετά το κλείνεις στο σπίτι. Δεν ξέρω αν φοβάσαι περισσότερο μήπως πάθει κάτι αν βγει στο δρόμο ή μήπως χάσεις κάτι που σου ανήκει. Το ξέρω ότι ποτέ δε θα με δει σαν μια γυναίκα ισάξιά του, που θα υπολογίζει τη γνώμη και τις ανάγκες της, είμαι πάνω από 200 τοις εκατό σίγουρη ότι ποτέ όσο είμαστε μαζί δε θα ζητήσει σε κάτι τη συμβουλή μου. Κι εγώ που χρειάζομαι τόσο την αγάπη στη ζωή μου, λιώνω όταν μου κάνει χαδάκια κι όταν μου λέει πως με αγαπάει, και δεν είναι ότι δεν το πιστεύω, το ξέρω ότι μ' αγαπάει, απλά σκέφτομαι πόσο θα αντέξω να ζήσω έτσι και μήπως είναι καλύτερα να φύγω πριν μου γίνει ακόμη πιο δύσκολο. Πρώτη φορά νιώθω τέτοια συναισθήματα για έναν άνθρωπο, θέλω να κρυφτώ στην αγκαλιά του αλλά από την άλλη είναι αυτός ο ιδιος που με κάνει να νιώθω κυνηγημένη, νιώθω ότι το φιλί του θα μου δώσει πνοή και ταυτόχρονα θα μου ρουφήξει την ψυχή...όπως όταν σε σκοτώνει η μάνα που σε γέννησε. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Συνήθως δεν το σκέφτομαι, συνήθως απλώς μου λείπει, αλλά όταν μου λέει για τα όνειρα που έχει για μας τους δυο, ο κόσμος μου γκρεμίζεται, γιατί είναι αυτός ο ίδιος που χρωματίζει τα όνειρά μου και σκαλίζει τους χειρότερους εφιάλτες μου. Τον αγαπώ αλλά τελικά δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι μαζί του. Πονάω και στη μία και στην άλλη σκέψη, αυτός ο άνθρωπος θα είναι η καταστροφή μου, φανταχτεερή, ελκυστική, ηδονική, σαν σειρήνα...