ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα πας στη σχολή που θέλω εγω, τελεία και παύλα. Τα λόγια της ακόμα και σήμερα χαραγμένα μέσα μου. Η μάνα μου, αυτή η γυναικεία μορφή στρατηγου, μετεμψύχωση του Χίτλερ δεν σηκώνει κουβέντες. Ουτε επιχειρήματα. Μονο φωνές και βία. "Γιατι το λεω εγω", η απάντηση της σε ολα. Σήμερα, τεσσερα χρόνια μετα, αφού ολοκλήρωσα τις σπουδες μου, ψάχνοντας για δουλεια ή μεταπτυχιακό, Ελλάδα ή εξωτερικο, μακριά απο το σπίτι μου και απο τον τόπο μου, αρχισαν παλι οι διαταγές. Θα γυρίσεις πίσω, μου λεει. Δεν υπάρχει μέλλον εκεί, δεν μπορω να γυρίσω, της εξηγω. Σαν να μιλάω στον τοίχο. "Εγώ πληρώνω για να ζεις, δεν εχεις κανένα δικαίωμα να κανεις οτι θες" η ατάκα της. Οσες φορες κι αν εψαξα για δουλειά, η αρχοντοχωριάτισσα μάνα μου δεν καταδεχόταν να πιάσω δουλεια ως σερβιτόρα, ως τηλεφωνήτρια η οτιδήποτε άλλο άσχετο με τις σπουδες μου και ομηρικοί καβγάδες ξεκινούσαν. "Θα γυρίσεις πίσω και θα γίνεις λογιστρια" λέει. "Εμένα ποιος θα με φροντίζει τώρα που γερνάω, δεν έχω άλλο παιδι και η αδερφή μου είναι μακρια". "Αν γυρίσω πίσω, ένας απο τους δυο μας θα παει σε ψυχολόγο" της απαντω.. Βεβαια, αυτά τα σχεδια έχει για εμένα. Να είμαι η προσωπική της νοσοκόμα. Θέλω να ουρλιαξω, να φύγω μακρια της και να μην την αντικρυσω ξανά. Δεν μου δίνει καμια ευκαιρία να ζήσω όπως θέλω εγώ, και απλα αναμενω τον θάνατο της για να ελευθερωθώ... Ο θάνατος της, η ζωή μου.. Ακόμα και σε αυτό, δεν έχω επιλογή.