ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

-''Θα μου κάνεις μια χάρη ακόμα’’ μου είπε βάζοντας τη ζώνη του- Για πες…- Να πάμε από την παλιά εθνική μέχρι την Κόρινθο ;- Μέσα. Έχει και ωραία μέρα και θα ευχαριστηθούμε τη βόλτα δίπλα στη θάλασσαΑυτή ήταν η τελευταία μεγάλη χάρη που του έκανα το Φλεβάρη του ΄10, όταν γυρίζαμε από το Ξυλόκαστρο. Σε όλο το κομμάτι αυτής της διαδρομής, σκούπιζε με το μαντήλι του τα μάτια του βλέποντας εικόνες, ακούγοντας ήχους και μυρίζοντας μυρωδιές από τα νιάτα του, τη ζωή του. Δεν ρώτησα ποτέ αν καλωσόριζε το τέλος που ερχόταν ή απλά αποχαιρετούσε ότι αγάπησε. Ένα χρόνο μετά αποφάσισε ότι δεν θέλει ή δεν μπορεί να μείνει περισσότερο μαζί μας. Ένα απόγευμα Τρίτης, σε μια αναλαμπή διαύγειας στην εντατική του ΚΑΤ με έδιωξε. ''Πήγαινε στην οικογένειά σου που σε χρειάζεται, να μου τους φιλήσεις όλους και κοίτα να προσέχεις την μάνα σου''Τα κουράγια του για πλάκες και ατάκες ‘’θανατηφόρες’’ είχαν σωθεί.Για μήνες πολλούς τον έβλεπα στον ύπνο μου. Γελαστό, αγριεμένο, καλοσυνάτο και στριφνό. Όπως τον ήξερα και στην αληθινή ζωή. Δεν ξέρω αν υπάρχει παράδεισος ή κόλαση. Ξέρω όμως πως όπου και να βρίσκεται, θα προσπαθεί να κάνει τον κόσμο γύρω του χαρούμενο. Με τα λίγα γράμματα που ήξερε, καταλάβαινε ότι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας είναι να χαμογελάς.Του χρωστάω. Δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσω να του ξεπληρώσω όσα μου χάρισε.Είμαι χαρούμενος που σε μια γιορτή του, χόρεψα για πάρτη του ένα ζεϊμπέκικο. Για μένα γιορτάζει κάθε μέρα, έστω κι αν δεν του χορεύω πια.Δεν μου λείπει. Για μένα είναι εδώ κάθε μέρα. Να τους αγαπάτε και να τους το δείχνετε όσο πιο πολύ μπορείτε. Το χρειάζονται και το αξίζουν. Θα το καταλάβετε πιο πολύ αργότερα…