ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι ένα παιδί στο σχολείο, που από την πρώτη στιγμή που τον είδα στην Α λυκείου με έκανε να αισθάνομαι άβολα. Μετά άρχισε να μου αρέσει και μου άρεσε τόσο πολύ που τον σκεφτόμουν συνέχεια και δεν μπορούσα να το σκέφτομαι συνέχεια και έτσι για να καταφέρω να ηρεμήσω σε ένα πάρτι που έκανε το σχολείο πήγα και του το είπα έτσι στην ψυχρά και από τότε δεν ξαναμιλισαμε πότε. Για λίγο καιρό μετά αισθανόμουν ακόμα πιο άβολα που τον έβλεπα, αλλά μέχρι σήμερα είχα ξεχάσει παντελώς μέχρι και την ύπαρξη του. Τέλος πάντων σήμερα στην κατεύθυνση αναγκαστικά έκατσε δίπλα μου μιας και δεν υπήρχε κενή θέση ούτε για δείγμα και θυμήθηκα πόσο αμήχανα αισθάνομαι στην παρουσία του. Δύο ώρες ήταν μαρτύριο δεν ήξερα τι να κάνω με τα χέρια μου, που να βάλω τα πόδια μου, σκεφτόμουν εκείνο το πάρτι και γενικά ήταν απαίσιο. Μακάρι αύριο να βρει να κάτσει αλλού.