ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασα 5 απαίσιους, άθλιους χειμωνιάτικους μήνες στο εξωτερικό, μην εχοντας ΚΑΝΕΝΑΝ να πάω μια βόλτα, να μιλήσω, κάτι. Μηδέν. Γύρισε ο τροχός, αλλά και που γύρισε...σκατά. Γνώρισα μια κοπέλα με την οποία βγαίνω περισσότερο, μέσω αυτής έχω γνωρίσει και άλλο κόσμο, αλλά τίποτα που να κολλάει. Οι περισσότεροι μάλιστα μένουν και σε άλλες πόλεις. Τέλος πάντων. Ενώ η κοπέλα είναι γενικά οκ, με καπελώνει συχνά με την συμπεριφορά της όταν μιλάμε (κυρίως για ερωτικά.) Με το που πάω να πω κάτι για μένα ή να περιγράψω ένα περιστατικό, μένει σιωπηλή και περίεργη και μου ρουφάει όλη την καλή διάθεση με δεικτικά σχόλια και ένα παράξενο ύφος. Και στο ΚΑΠΑΚΙ αρχίζει τα δικά της, σαν να μη με άκουσε, σαν να μην θέλει να μιλάμε καθόλου για μένα. Ενώ για τα δικά της είναι ικανή να με βάζει να ακούω και να μιλάω για ώρες. Και το κάνω η χαζή. Ε, στην τελική δεν περνάω καλά. Όλο γι' αυτήν μιλάμε και ασχολούμαστε. Γενικά δεν με ακούει. Ούτε θέλει να με γνωρίσει παραπάνω. Με έχει εκεί για ακροατή, για παρηγορήτρα, για κλόουν. Δεν έχουμε κάνει μια σοβαρή συζήτηση μια φορα, για οτιδήποτε, όσες φορές κι αν προσπάθησα. Και με κοιτάζει και περίεργα ώρες, ώρες, με σκανάρει και έγινε και μια κακή φάση, κακή για την γενικότερη ατμόσφαιρα. Όχι για μένα. Εγώ εννοείται κολακεύτηκα. Ένας γνωστός της μια μέρα εκεί που καθόμασταν το φερε η συζήτηση και πετάγεται και μού λέει: μιλάς κι εσύ που είσαι σαν μοντέλο. Η κοπέλα έκανε μισή ώρα να μου ξαναδώσει σημασία, έμεινα στη γωνία μου να ακούω όλους τους άλλους να νιαουρίζουν και τελικά βγήκα για τσιγάρο και αισθανόμουν πιο μόνη και από μόνη.Έχω και ένα ερωτικό ενδιαφέρον για κάποιον (άσχετο με την παρέα, δεν τον ξέρει κανένας, ούτε αυτή) που θα ήθελα να συζητάω μαζί της, αλλά κάθε φορά που μέσα στη χαρά μου πάω να της πω κάτι γι' αυτόν, παγώνει και μου αρχίζει κάτι ακαταλαβίστικα που με ρίχνουν ψυχολογικά. Δεν θέλει ΚΑΝ να μιλάω γι' αυτό. Και με την συμπεριφορά της είναι σαν να μου λέει "χέσε μας".Είναι που είναι άδεια η ζωή μου εδώ πέρα. Νιώθω και άσχημα στο τέλος που ξέρω, πως αν είχα άλλους φίλους εδώ, θα την έβλεπα πολύ σπάνια ή θα την απέρριπτα και εντελώς. Καταντάω να σκέφτομαι ότι είμαι χρηστική και ότι συνεχίζω να της κάνω παρέα για να μην πάθω ξανά κατάθλιψη από τη μοναξιά. Με χάπια έβγαλα όλο το χειμώνα.Θέλει να με πάει και εκδρομή το Σάββατο. Άσε, τα είδαμε και την άλλη φορά που πήγαμε. Μιλούσαμε μονίμως για την πάρτη της. Ακροατήριο θέλει. Κουράστηκα. Και κουράζομαι περισσότερο που ξέρω ότι στο τέλος θα παραδώσω τα όπλα, θα κάνω πίσω, θα την βλέπω πολύ λίγο ή καθόλου και ότι δεν θα γίνει και τίποτα με το ενδιαφέρον μου και θα ρίχνω μαύρο δάκρυ, γαμώ την τυρόπιτά μου μέσα.