Έχω να πω σε όσους σχολιάζουν αυτή την εξομολόγηση πως αν δεν θέλεις να εξαφανιστείς - χαθείς δεν το κάνεις...Είμαι από Πάτρα λείπω 3 χρόνια Αθήνα τώρα και άτομα τα οποία θέλω νάχω επαφή το κάνω....θέλω να πω πως εμείς επιλέγουμε με ποιους θα συνεχίσουμε και με ποιους όχι....και στην προκυμμένη μάλλον εσυ ανήκεις σαυτούς που καλά περάσαμε αλλά μέχρι εκεί....απλώς εσυ το λάθος που κάνεις είναι ότι το παίρνεις προσωπικά και νομίζεις ότι φταις εσυ….αλλα πιστεψε με...ο μονος άνθρωπος που δεν φταιει εισαι εσυ...
29.11.2018 | 02:56
Όχι οτι με καίει...
αλλά πιο πολύ να πάρω γνωμες. Είχα μια φίλη που ειχαμε περάσει πολλά μαζί όταν σπουδαζαμε στην Ξάνθη. Τέλεια επικοινωνία, καθε μέρα μαζί και συζητούσαμε τα παντα. Εγώ έμεινα, αυτή έφυγε και ερχόταν 4-5 φορές το χρόνο. Την πρώτη φορά που ήρθε, μου το είπε ενας φιλος που θα βγαίναμε μαζί ότι είναι εδω και θα έρθει μαζί μας. Λεω οκ,σαν να μην ελειψε ποτε. Την δεύτερη την πιανω και την λεω οτι έχει αλλάξει και δεν νοείται να μην με παίρνει όταν έρχεται. Κλασσικά "εγω είχα πρόβλημα γιατί τα φανταζόμουν όλα αυτά και δεν έχει αλλάξει τίποτα". Ώσπου κατάλαβα ότι οι σχέσεις αλλάζουν και οτι απλά δεν ειχε τα κότσια να το παραδεχτει. Οκ θ μου πειτε πασιφανές ότι δεν ήθελε. Μετά από 2 χρόνια που σταμάτησαμε να επικοινωνούμε, την πετυχαινω στο δρόμο και κρύβεται (!), την είδα και πέρασα επίτηδες απο μπροστά της. Ότι τι; θα την επιανα να της πω ότι "περασαν 2 χρόνια και δεν με πήρες να μου πεις ότι είσαι εδω; ". Κανω λογαριασμό στο insta εκείνο το διάστημα , μου στέλνει αίτημα, την απορρίπτω και ξαναστελνει. Τη δέχομαι και μου πατάει like σε φωτογραφίες. Τι φααααση; Άμα την ξαναδώ και αν μου μιλήσει να της πω" εκανα πώς δεν σε ειδα. Είπα να ακολουθησω την τακτική σου";
5
