ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μπαινεις μεσα στο μετρο/λεωφορειο/ηλεκτρικο, καθεσαι, και χαζευεις τον κοσμο. μεσα στα τις βαρεμενα, αδιαφορα προσωπα, διακρινεις ενα που σου κινει το ενδιαφερον.και ο αλλος, καπως ετσι μαλλον νιωθει, απο την στιγμη που μπηκες. κοιτιεστε, στην αρχη προσπαθωντας να το παιξετε αδιαφοροι, μετα, δεν μπαινετε στον κοπο να το κρυψετε, χαμογελατε.σκεφτεσαι "να του μιλησω;", "αχ, μακαρι να μου πει κάτι!", "πώς τον λένε;".. ντρεπεσαι και λιγο, αλλα θες.και αυτος το ιδιο. κοιτιεστε πλεον επιμονα, αναρωτιεστε ποιος θα μιλησει επιτελους, και....φτανει η ωρα να φυγεις.σηκωνεσαι με βαρια καρδια, κοιτιεστε ακομα.βγαινεις, κοιτας, ενω προχωρας, με απογοητευση, και βλεπεις και πως ο αλλος εχει γυρισει κι αυτος ολοκληρος στο μερος σου.ξενερωνεις.. τωρα περπατας, σε βλεπει απο το παραθυρο, και στεναχωριεστε και οι δυο που δεν ξερετε ουτε το ονομα του αλλου.και ξανα, και ξανα η ιδια ιστορια. γιατι να ειμαστε δειλοι ρε γαμωτο; λες και χανουμε τιποτα.