ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν με καλύπτουν πια οι φίλοι μου...Βαριέμαι...Οι πιο κολλητοί μετανάστευσαν σε άλλες χώρες εδώ και χρόνια. Έλειψα κι εγώ μια πενταετία, δε λέω. Αλλά και όταν έρχονται δεν είναι το ίδιο πια. Και αυτοί που έμειναν εδώ, ενώ με αναζητούν εγώ δεν σηκώνω τα τηλέφωνα και πολύ. Σπάνια βγαίνω μαζί τους. Το χειρότερο είναι οτι νιώθω οτι μένουν στάσιμοι.Ή οτι δεν θέλουν να εξελιχθούν. Νιώθω οτι αλλάζουν τα ενδιαφέροντά μας. Κι όταν τους βλέπω σκέφτομαι πότε θα περάσει η ώρα. Κι ενώ υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους επικοινωνώ, άνθρωποι από παλιά ή άνθρωποι που μπήκαν σχετικά πιο πρόσφατα στη ζωή μου, στεναχωριέμαι που δεν νιώθω με τους φίλους μου όπως ένιωθα παλιά. Μεγαλώνω απλώς ή εξελισσόμαστε με τους φίλους μας προς αντίθετες κατευθύνσεις???Πάντως η καλή παρέα, η επικοινωνία, οι ουσιαστικές στιγμές έχουν δώσει τη θέση τους σε κενές ώρες με ποτάκια και δυνατή μουσική που σκεπάζει τα κενά μας, σε ατελείωτες ώρες βαρετού gossip, σε μαλακισμένες και κολλημένες απόψεις του τύπου "πάμε στο τάδε μαγαζί" 'η "μα καλά πως καθίσατε εδώ"??? Θέλω απλά να σε δω και να μιλήσουμε βρε ζώον δε θα το παντρευτώ το μαγαζί!Και ακόμα κάτι: Γιατί όσο θυμάμαι τις φοιτητικές στιγμές, ακόμα και του μεταπτυχιακού, θυμάμαι κακαριστά γέλια και ανεμελιά? Τι γίνεται γύρω μου????