ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αστειεύομαι ανησυχώ. Συμπεριφέρονται περίεργα δε με αφήνουν λεπτό μόνη. Δεν έχουν φίλους ούτε με τους συγγενείς τους δεν μιλάνε. Κριτικάρουν τα πάντα και όλοι είναι γι' αυτούς κακοί. Δεν τολμώ να πω ότι θέλω να βγω έξω και μου λένε με αυτή θα βγείς δε σου δίνω φράγκο (άσχετο έχω δικά μου λεφτά και μη φανταστείτε βγαίνω ελάχιστα). Κλαίνε συνέχεια και η μάνα μου ασχολείται μόνο με τις γάτες της κι έχει γατζωθεί επάνω μου και δε με αφήνει μόνη μου ούτε λεπτό ούτε στο δωμάτιο μου. Πνίγομαι... Με ελέγχει συνέχεια, ακόμη και να βάλω τα μαλλιά μου πχ πίσω από το αυτί με βρίζει γιατί δε μου πάνε λεει και με λέει κακάσχημη. Όλη μέρα τσακωνόμαστε αν φοράω το πρωί φλάτ παπούτσια γίνεται ο πόλεμος δεν με αφήνουν να βγω χωρίς μακιγιάζ πουθενά για αχτένιστη δεν το συζητώ. Ζητώ βοήθεια από ειδικό μήπως έχουν κάποια πάθηση πχ κατάθλιψη; Όλη μέρα σκοτωνόμαστε γιατί δεν αντέχω άλλο αυτή την αρρωστημένη πίεση ούτε τα μαλλιά μου δεν μπορώ να αλλάξω δε μου δίνουν άδεια και γίνεται απίστευτος σαματάς για οτιδήποτε θέλω να κάνω. Είμαι 24 ετών και ναι φωνάζω και ναι τους λέω δεν είναι φυσιολογικοί μέχρι και σε γιατρό μου είπε η ξαδέρφη μου να πάω τη μητέρα μου αλλά δεν πάει. Πως τη βλέπετε αυτή τη συμπεριφορά είναι φυσιολογική; Α επίσης είναι αρρωστοι με την καθαριότητα και την τάξη στα όρια του υποχονδρισμού. Ρωτάω αν υπάρχει κάποιος ψυχολόγος ή φοιτητής έστω να εκφέρει μια άποψη. Ευχαριστώ