ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ο τίτλος τα λέει όλα.γεννήθηκα και μεγάλωσα σε άλλη χώρα και τώρα είμαι 21 χρονών.εδώ και 1 χρόνο σκέφτομαι πολύ έντονα την Ελλάδα και παλιά η αλήθεια είναι, αλλά τώρα σκέφτομαι σοβαρά να έρθω.αγαπώ πάρα πολύ την άλλη μου πατρίδα, αλλά πλέον δε φεύγει με τίποτα η Ελλάδα απ' το μυαλό μου.είμαι πολύ στεναχωρημένη γιατί νιώθω ότι δεν έχω πατρίδα.έχω ζήσει όλη μου τη ζωή αλλού, έχω φίλους και βασικά για κανέναν δεν είμαι Ελληνίδα, αλλά στο Πανεπιστήμιο ή σε κάποια υπηρεσία ή οπουδήποτε το ξένο μου επίθετο με ακολουθεί. Ταυτόχρονα όταν γνωρίζω κάποιον και με ρωτάει από που είμαι λέω την πόλη στην οποία γεννήθηκα και ζω, αλλά μετά πρέπει να αποκαλύψω το μυστικό μου ή τουλάχιστον έτσι νιώθω. Πάντα πρέπει να κάνω μια ανακοίνωση "ξέρεις, οι δικοί μου όμως είναι από κει" αν τυχόν και συνεχίσουμε την παρέα, αλλά δε θέλει και πολύ μυαλό μιας και το επίθετο μου είναι χαρακτηριστικότατο. στεναχωριέμαι γιατί είμαι ξένη. όσο και να μη με αντιμετωπίζουν σαν ξένη και η αλήθεια είναι πως δεν έχω βιώσει ποτέ ρατσισμό, είμαι όμως από αλλού. είμαι ξένη και στις 2 χώρες, όταν επιστρέφω Ελλάδα κανένας δε με λέει Ελληνίδα, όλοι με αποκαλούν με το όνομα της χώρας που ζω. εκεί έχω τους γονείς μου και συγγενείς μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. τα ξαδέρφια μου πάλι είναι και απ' τις 2 χώρες και πάντα τα ζήλευα, γιατί αυτά μάλιστα έχουν 2 πατρίδες, εγώ όμως; στεναχωριέμαι που έχω τόσους συγγενείς τους οποίους δε μπορώ να δω και δεν κάνουμε παρέα, αλλά έχουμε χαθεί φουλ. οι γονείς μου πριν έρθουν εδώ είχαν άπειρους φίλους και οι κολλητοί τους ήταν τα ξαδέρφια τους, πήγαιναν σε οικογενειακά τραπέζια, αλλά εμένα μου τα στέρησαν όλα αυτά και ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.ξέρω λίγα πράγματα για την Ελλάδα, δε μου έμαθαν πολλά, η ομιλία μου είναι απαίσια και η γραφή μου αργή. δε ξέρω όλη την ιστορία της, πολλά παραδοσιακά της φαγητά επίσης δε ξέρω και εδώ δεν έχουμε επαφή με Έλληνες. απ' τη μια οκ προσαρμόστηκαν στο νέο περιβάλλον, απ' την άλλη όμως έχω γίνει ένα με τη νέα μου πατρίδα, αλλά νιώθω ότι βγαίνει στην επιφάνεια σιγά σιγά η ανάγκη για επανασύνδεση με την Ελλάδα.άντε πες όμως έρχομαι εδώ. τι θα γίνει; δε ξέρω καθόλου πως λειτουργεί αυτή η χώρα, έχω έρθει λίγες φορές και μόνο τα καλοκαίρια, το μικρό μου όνομα είναι ξένο και για κάποιο λόγο εδώ με φωνάζουν Μαρία, αλλά δε με λένε Μαρία, πρέπει να τους μάθω το πραγματικό μου όνομα, γιατί δε με λένε Μαρία, έλεος. επίσης, θα κάνω παρέα με τα ξαδέρφια μου που τόσο λαχταρώ ή όχι; θα αποχωριστώ τους φίλους που έχω εδώ;τελειώνω το πανεπιστήμιο και λέω να κάνω το βήμα να έρθω έστω για λίγο, γιατί έχω να έρθω άπειρα χρόνια. αλλά μετά δε θα έχω τους γονείς μου κοντά. ό,τι και να αποφασίσω πάντα κάτι θα λείπει.στο μεταξύ όλα αυτά τα χρόνια έχω κάνει ταξίδια παντού εκτός από την Ελλάδα και έχω πάει και erasmus και σκεφτόμουν να μείνω στο εξωτερικό, επειδή μ' αρέσουν πολύ τα ταξίδια και επειδή στο εξωτερικό δε τους νοιάζει από που είμαι, δε ξέρουν ότι το επίθετο μου είναι ελληνικόεπίσης, αυτό που δε μπορώ να καταλάβω με τίποτα είναι γιατί ήρθαν εξ' αρχής οι δικοί μου. δεν είχαν οικονομικό πρόβλημα, δεν είχαν σαν πλάνο να μείνουν, αλλά ακούστε δω, ήρθαν αρχικά για διακοπές και απλώς έμειναν, γεννήθηκα κι εγώ και έμειναν, αλλά εγώ τι φταίω; δεν είμαστε η πιο πλούσια οικογένεια στην Ελλάδα προφανώς, αλλά τι σημασία έχει έτσι κι αλλιώς; το θέμα είναι ότι δεν πεινούσαν, είχαν πάνω από 1 σπίτι, είχαν σταθερή δουλειά οι γονείς τους κι αυτοί είχαν μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο, μπορούσαν να κάνουν κάτι, δεν είχαμε κρίση τότε...όσες φορές το έχω συζητήσει με τη μάνα μου δεν καταλαβαίνει, νομίζει ότι έχω κόμπλεξ, ίσως και να έχω, γιατί έχω μεγαλώσει όπως οι ντόπιοι, αλλά guess what? είμαι από αλλού, δε θα έπρεπε να φαίνεται; και δεν εννοώ το επίθετο φυσικά. δε ξέρω αν νιώθει κάποιος έτσι... νιώθω ένα κενό, πιστεύω ότι τα ταξίδια ποτέ δε θα γεμίσουν το πραγματικό κενό. εγώ πάντα σαν παιδί ήθελα απλώς να ταιριάζω με το σύνολο, αυτό. εδώ ναι φαινομενικά ταιριάζω, αλλά όταν γυρίζω σπίτι μιλάμε άλλη γλώσσα, δεν έχουμε ένα χωριό να πάμε, να κάνουμε ένα οικογενειακό τραπέζι. στην Ελλάδα πάλι μπορώ να τα έχω όλα αυτά αλλά έχοντας ζήσει τόσα χρόνια αλλού δε ξέρω τίποτα πια γι' αυτή τη χώρα, δε μπορώ να εκφραστώ, να καταλάβω τη νοοτροπία των Ελλήνων, το χιούμορ τους, μου φαίνεται δύσκολο να ενταχθώ εδώ, ενώ σε άλλες χώρες που είχα πάει για κάποιους μήνες πιο άνετα ένιωθα...η χώρα στην οποία ζω έχει καλύτερο βιοτικό επίπεδο και ξέρω τα πάντα για σπουδές, δουλειές κ.λ.π. μπορώ να κάνω κάτι δηλαδή στο μέλλον με το που αποφοιτήσω, αλλά πιστεύω πως πρώτα πρέπει να λύσω αυτό το πρόβλημα...σκέφτομαι να πάω και σε ψυχολόγο, γιατί είναι θέμα, στ΄αλήθεια το πιστεύω... μακάρι να ήμουν πολίτης του κόσμου και να μην είχε τίποτα απ' όλα αυτά σημασία...