ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο τη στιγμη που τον γνωρισα ο αντρας μου διατηρουσε φιλικες σχεσεις με τις πρωην του, η μια εκ των οποιων ειναι και αυτη πλεον παντρεμενη με 2 παιδια. Και τις 2 τις πετυχαινουμε αραια και που μεσω καποιων κοινων γνωστων στο μαγαζι που δουλευει ενας απ αυτους.Ειμαι πολυ αρνητικα προδιατεθημενη απεναντι στις πρωην του, μου ειναι ξεκαθαρο πως ζηλευω. Να τονισω εδω πως η συμπεριφορα του αντρα μου ειναι αψογη, δεν δινει δικαιωματα ουτε κρυβει πραγματα ποτε. Παρολα αυτα εδω και 3 χρονια δεν μπορω να χωνεψω με τιποτα το γεγονος οτι εχουν καποιους κοινους φιλους και οτι τις πετυχαινουμε εδω και εκει, καθε φορα τσακωνομαστε μετα. Νιωθω οτι οι αλλοι φιλοι μας καταβαθος με λυπουνται και με κοροιδευουν καθε φορα που εμφανιζονται οι πρωην του. Μου βγαινει ενα απιστευτο κομπλεξ και ξερω πολυ καλα οτι δεν με τιμα αυτη η συμπεριφορα και οτι ειναι παραλογη, ντρεπομαι πολυ για αυτο αλλα δεν μπορω να επιβληθω με τιποτα στον εαυτο μου. Εχω τους λογους μου που δεν τις συμπαθω αλλα δεν εχει σημασια στην προκειμενη, το ζητουμενο ειναι πως θελω επιτελους να καταλαβω γιατι νιωθω τοσο χαλια ψυχολογικα καθε φορα που θα στειλει η μια ενα απλο χρονια πολλα η που θα δουμε την αλλη καπου. Τι ακριβως ζηλευω? Οσο το σκεφτομαι λογικα ξερω πως ειλικρινα δεν εχω λογο να νιωθω πως απειλουμαι η πως ζηλευω, ξερω πολυ καλα πως δεν υπαρχει λογος να συγκρινομαι μαζι τους, ειναι ηλιθιο και αντιπαραγωγικο αλλα μα το θεο ειναι λες και μου συμβαινει αυτοματα και δεν μπορω να το σταματησω με τιποτα. Νιωθω μειονεκτικα που τον ξερουν περισσοτερο καιρο απο μενα. Τοσο ανασφαλης και κομπλεξικια ειμαι τελικα, με στενοχωρει απιστευτα αυτο που μου συμβαινει.Εχω σκεφτει μεχρι και σε ψυχολογο να παω να βρω γιατι αντιδραω τοσο εντονα και γιατι με στενοχωρει τοσο ολο αυτο. Δεν εχω αναγκη να με κραξετε, κραζω αρκετα ηδη τον εαυτο μου, ουτε να μου παραθεσετε λογικα επιχειρηματα του τυπου εσενα επελεξε να κανει παιδια και οικογενεια- τα γνωριζω ηδη ολα αυτα, θελω απλα να καταλαβω επιτελους τι παει τοσο λαθος στην ψυχοσυνθεση μου που κατι τετοιο αντι να περναει παντελως αδιαφορο με κανει κουρελι για μερες καθε φορα και ντρεπομαι που ασχολουμαι με βλακειες, λες και δεν εχω πιο σημαντικα πραγματα να κανω.ισως αν βρω τι φταιει να μπορεσω να το λυσω.