Γεια σε όλους παιδιά!! Απλώς θέλω να πω κάποιες σκέψεις μου. Είμαι 22 και από μικρή αισθανόμουν καλοσύνη μέσα μου... δεν μπορώ να το εξηγήσω καθαρότητα, σε πολλά πράγματα ειμαι ψυχαναγκαστική για το πώς θα μιλήσω, να μην προσβάλλω κάποιον, να μην τον κάνω να αισθανθεί άσχημα. ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ ότι εχω και τα νεύρα μου και μάλιστα πολλά μερικές φορές, έχω πει πολύ άσχημες κουβέντες, δεν το παίζω Αγία γιατί σίγουρα δεν είμαι. Απλώς θέλω να καταλήξω στο ότι εχω συνείδηση. Λοιπόν ευτυχώς έχουν βρεθεί καλοπροαίρετα άτομα στον δρόμο μου και είμαι ευγνώμων, αλλά και κόσμος που με πρόσβαλε. Έχω καταλάβει ότι όσο καλοπροαίρετος και αν είναι κάποιος στον κόσμο που ζούμε δυστυχώς είναι μειονέκτημα... ίσα ίσα παρά τα ρητά του ότι η καλοσύνη είναι μεγαλύτερη δύναμη και το πιστεύω ότι ψυχικά σε έναν άνθρωπο ισχύει, πρέπει να είμαστε πονηρεμένοι γιατί ο κόσμος δυστυχώς δεν χρωστάει καλό. Και πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να γίνω κάποια άλλη, σέβομαι, μιλάω ευγενικά, αλλά θέλω με όλη μου την καρδιά οπότε χρειάζεται να τα λέω έξω από τα δόντια γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνουν οι περισσότεροι. Αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο, αλλά ελπίζω να τα καταφέρω με τον χρόνο και ελπίζω να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω πραγματικα ανθρώπους που να θελήσουν να με βλάψουν.
