ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η τρομακτικη διαπιστωση πως ειμαι αγορι που του αρεσουν τα αγορια ηρθε γυρω στα 11 μου χρονια. Ειναι πολυ περιεργο συναισθημα, και περνας ενα μεγαλο μανικι μεχρι να καταλαβεις τι σου γινεται. Τα χρονια μου στο γυμνασιο ηταν δυσκολα αλλα πλεον βρισκομαι σε μια πολυ καλη φαση, τελειωνω σε δυο μηνες το λυκειο, δεν κρυβομαι απο τους γονεις μου και λιγους στενους φιλους μου και αισθανομαι καλα. Εχω γνωρισει ατομα σαν κι εμενα και εχω κανει φιλους, ολους απο το ιντερνετ. Δεν εχω προσπαθησει να επεκτεινω τον κυκλο μου -η οπως αλλιως λεγεται- φετος. Απο τη μια ειμαι πολυ χαρουμενος που αυτο το μεσο υπαρχει για να φερνει ανθρωπους σε επαφη (δε θα ηθελα να φανταστω τι περνουσαν οι γκει εφηβοι τριαντα χρονια πριν).Αλλα ρε παιδια καθομαι και σκεφτομαι μηπως μας εχει κανει να παραχαλαρωσουμε? Με απογοητευει να βλεπω ατομα σαν κι εμενα καθε μερα -στο δρομο, στο μετρο, σε καφετεριες- και να με βλεπουν κι αυτοι, και να φοβομαστε να μιλησουμε ο ενας στον αλλο, μηπως εχουμε "πεσει εξω" και μας παρεξηγησουν. Βαρεθηκα να μιλαω με παιδια 20 και 25 χρονων που κανουν σχεσεις, πολλες φορες μακροχρονιες, με αγορια που γνωριςαν παλι απο το ιντερνετ. Βγειτε λιγο εξω! Γνωριστε λιγο ατομα! Ειμαστε πολλοι για να κρυβομαστε. Το διαδικτυο δεν ειναι πανακεια, τιποτα δεν υποκαθιστα την ανθρωπινη επαφη, το αμηχανο "γεια" στη σταση του λεωφορειου και τα πειραγματα στο μπαρ.Ισως αν ειμαστε ολοι μας λιγο πιο εκδηλωτικοι να ηταν και πιο ευκολο και για τους λιγοτερο δυνατους απο μας να κοινωνικοποιηθουν και να αποδεχτουν αυτο που ειναι. Κανεις δεν πρεπει να νιωθει μονος. Κανεις δεν πρεπει να ειναι μονος. Και οταν τελειωσω κι εγω με τις πανελληνιες, δε θελω αυτο που θα με περιμενει να ειναι ανωνυμοι φιλοι και μνηστηρες πισω απο ιστοσελιδες και εφαρμογες γνωριμιων.Μιληστε, γνωριστειτε, ερωτευτειτε...