8.6.2015 | 23:20
οι σκέψεις μου και σήμερα...
Είναι που σε σιχάθηκα..Είναι που παρακαλάω να μη σε δω μπροστά μου..Που με πληγωσες τόσο πολύ και εσύ βγηκες αλωβητος απο όλο αυτό που μας ένωνε..Που μεχρι το τελευταιο δευτερόλεπτο σε ήθελα αλλα εσύ επελεξες να φύγεις αθόρυβα..μη τυχόν και βροντηξουν οι υποσχέσεις σου ως ένδειξη διαμαρτυρίας που καμιά δεν κρατησες.Εσύ; Μεσα σε μια τέτοια καταστροφή,το καταφύγιο σου το είχες ηδη έτοιμο..το είχες γεμίσει με τα απαραίτητα και είχες προετοιμαστεί για τη μπόρα που θα εφερνες..και ετσι,ελαφρά τη καρδιαν,πηγες και κρυφτηκες εκεί.. Και με άφησες μόνη..να με βρέχει η προδοσία σου.Τώρα χτίζω το δικό μου καταφύγιο..με πιο αξιόπιστα υλικά..Αλλά να σου πω κάτι; Θα χαρώ πολύ να δω το δικο σου να γκρεμίζεται στη βροχή της δικής σου φυγής.. Δεν έρχομαι να στο χαλασω εγω..για οτιδήποτε συμβει ευθυνεσαι εσύ..Να ξέρεις όμως οτι εγώ δε θα σε βοηθήσω..