ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μοναχοπαιδι. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που αργησα να το καταλαβω αλλα πλεον στα 25 μου χρονια συνειδητοποιησα οτι δεν υπηρχε ποτε επικοινωνια μεταξυ των μελων και αυτο το δημιουργησε ο πατερας μου. Είναι πολυ ανεξαρτητος πολυασχολος ανθρωπος που δεν μιλαει ποτε για τα συναισθηματα του (σε σημειο να μην καταλαβαινεις καν αν εχει) και γενικα δεν συζηταει ποτε. Δεν θυμαμαι ποτε καμια ιστορια μαζι του απο την παιδικη/εφηβικη μου ηλικια γιατι παντα ειτε θα ελειπε ειτε και να ηταν εκει θα ασχολουταν με κατι οποτε θα ηταν σαν να μην υπηρχε. Αυτη την απομακρυνση μετα απο χρονια σκεψης καταλαβα οτι μου την εχει περασει και μενα και δεν μπορω να δειξω την αγαπη μου σε κανενα μελος της οικογενειας και δυσκολευομαι ακομα και με τους ανθρωπους που νιωθω κοντα μου ειτε φιλικα ειτε ερωτικα. Η μητερα μου παντα προσπαθουσε με το τσιγγελι να μου βγαλει τι συμβαινει οταν δεν με εβλεπε καλα η με ρωτουσε για κατι που καταλαβαινε οτι της κρυβω και ποτε δεν καταφερνε να το μαθει γιατι δεν της μιλουσα. Πλεον την εχω απομακρυνει και οχι απλα δεν με ρωταει πια πραγματα αλλα δεν μου τηλεφωνει καν να δω τι κανω (καθως ειμαστε σε αλλες πολεις) γιατι ισως νομιζει οτι θα με ενοχλησει. Δεν ξερω πως να της το πω και πως να τα αλλαξω ολα αυτα γιατι δυσκολευομαι παρα πολυ να μιλαω για συναισθηματα και να ξεκινησω μια τετοια συζητηση. Κανω καιρο ψυχοθεραπεια αλλα ενω ξερω τι πρεπει να κανω δεν μπορω να τα βγαλω απο μεσα μου και δεν ξερω τι αλλο να κανω, δεν μου αρεσει αυτη η κατασταση.